لوامع صاحبقرانی جلد 1

چون حيوانى كه مى‏ميرد استخوان نيز به ملاقات گوشت و خون نجس مى‏شود و غالب اوقات در عرض سال بارانها مى‏آيد آن را پاك مى‏كند.

و اكثر علما حمل بر استحباب كرده‏اند كه سنت است كه تا يك سال استعمال نكنند تا بى‏دغدغه چربيهاى آن برود يا تعبدا و اللَّه تعالى يعلم.

(و لا باس أن يجعل سنّ الميّت للحيّ مكان سنّه)(1)

و باكى نيست كه زنده دندان مرده را به جاى دندان افتاده خود بگذارد ظاهرا مراد دندان حيوان مأكول اللحم باشد مثل دندان گوسفند هر چند مرده باشد اما دندان پاك است چون حيات در آن حلول نكرده است.

و محتمل است كه مراد او اعم باشد به آن كه وقت نماز بردارد، و در دندان آدمى مشكل است چون واجبست دفن آن چنانكه خواهد آمد و ظاهرا بر اين مضمون خبرى وارد شده است كه صدوق ذكر كرده است.

(و من اصاب ثوبه كلب جاف و لم يكن كلب صيد فعليه ان يرشّه بالماء و ان كان رطبا فعليه ان يغسله، و ان كان كلب صيد و كان جافا فليس عليه شى‏ء، و ان كان رطبا فعليه ان يرشّه بالماء)(2)

و كسى كه جامه‏اش به سگ خشكى خورد كه جامه‏اش خشك باشد و سگ شكارى نباشد پس بر اوست استحبابا كه آبى بر جامه‏اش بريزد، و اگر ملاقات سگ به رطوبت شود واجبست كه بشويد جامه را، و اگر سگ شكارى باشد و خشك باشد بر او چيزى نيست، و اگر تر باشد بر او لازم است استحبابا كه آبى بر آن بريزد و محتمل است كه صدوق آب ريختن در هر دو جا را واجب داند.

بدان كه علماى ما نقل اجماع كرده‏اند بر نجاست سگ و خوك، و نقل قول ابن بابويه اكثر نكرده‏اند بلكه اين مذهب را از سنيان نقل كرده‏اند كه ايشان استدلال به آيه كرده‏اند كه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه بخوريد از شكارى كه سگ بكند و از جهت شما نگاه دارد. و جواب داده‏اند كه ظاهر