لوامع صاحبقرانی جلد 1

عبادت همين بس است كه متذكر باشد كه غسل مى‏كند و همين كه در خاطر دارد كه غسل مى‏كند البته خواهد دانست كه غسل را از جهت اين مى‏كنم كه از حدث جنابت پاك شوم و نماز توانم كرد و اينها بحسب فرموده الهى است و لازم نيست كه بر زبان راند كه‏

اغتسل لرفع الحدث و لاستباحة الصلاة لوجوبه قربة إلى اللَّه‏

يا به فارسى بگويد كه غسل مى‏كنم از جهت برداشتن حدث و مباح شدن نماز از جهت رضاى الهى و يا بخاطر بگذراند اين معانى را.

هيچ يك از اينها نيت نيست زيرا كه نيت عبارتست از داعى بر فعل.

بسيار است كه قصد شخصى رياء است كه مردمان او را خوب دانند و در خاطر مى‏گذراند كه اين فعل را محض رضاى الهى به جا مى‏آورم و در اين صورت حق سبحانه و تعالى مى‏داند كه او كاذبست و خودش نيز مى‏داند كه دروغ مى‏گويد و چيزى كه او را بر اين فعل داشته است محض ديدن مردم است لهذا اگر مردم نباشند نمى‏كند و چون مردم باشند مى‏كند.

پس ظاهر شد كه آن چه از مردمان وسواس مى‏كنند در نيت و مكرر نيت مى‏كنند كار شيطان است و يكى از شياطين نام او وسواس است كه حق سبحانه و تعالى امر فرموده كه سوره قل اعوذ برب الناس را مكرر بخوانند از روى اخلاص تا حق سبحانه و تعالى شر آن ملعون را از اين كس كفايت كند. و ديگر دعا كه بعضى گذشت و بعضى خواهد آمد و اگر چنين شخصى از شر شيطان خلاصى نداشته باشد بايد كه بى‏نيت عبادات را به جا آورد كه در اين صورت مشروع نيست او را نيت كردن و محالست كه كسى كارى بى‏نيت تواند كرد.

و البته هر كس متوجه مسجد مى‏شود نيت نماز دارد و چون رو بقبله كرد و به نماز ايستاد نيت نماز دارد و نماز را از جهت رضاى الهى آمده است كه بكند ديگر نام بردن بى‏معنى است بايد كه اللَّه اكبر بگويد و در وقت وضو آب بر رو ريزد و هم چنين غسل.