لوامع صاحبقرانی جلد 1

نوح (عليه السلام) در هر سالى يك مرتبه حايض مى‏شدند تا آن كه جمعى از زنان از محل ستر و حجاب يا محال عبادات خود بيرون آمدند و ايشان هفتصد زن بودند كه كار ايشان اين شد كه جامهاى گلى مانند نارنجى و آل مى‏پوشيدند و زينتها مى‏كردند و بوى خوش مى‏كردند و مردمان به ايشان رغبت مى‏كردند تا آن كه از آن شهر نيز بدر رفتند و در شهرها متفرق شدند و با مردان مى‏نشستند و در عيدها با ايشان حاضر مى‏شدند و در صفهاى مردان جا مى‏كردند مجملا فاحشه شدند پس حق سبحانه و تعالى ايشان را مبتلا ساخت كه در هر ماهى يك بار حايض مى‏شدند همان زنان و بس پس بسيار بود كه در ميان مردان نشسته بودند و حائض مى‏شدند و فروش ايشان را نجس مى‏كردند مردان كه اين معنى را مشاهده نمودند ايشان را از ميان خود بيرون كردند و آن زنان معتاد شدند به آن كه هر ماه يك مرتبه حيضشان مى‏آمد و آن شهوت و ميلى كه داشتند به مردان شكست و كم شد.

اما آن زنانى كه غير ايشان بودند عادتشان اين بود كه هر سالى يك مرتبه حايض مى‏شدند پس با يكديگر وصلت كردند و مخلوط شدند تا آن كه اولاد ايشان بسيار شدند و نسل آن جماعتى كه هر سال يك مرتبه حايض مى‏شدند كم شد به اعتبار آن كه خون فاسد مى‏شد در رحم و آن جماعتى كه هر ماه حايض مى‏شدند به اعتبار استقامت و عدم فساد بسيار شدند.

و آن كه در زمان حضرت نوح چنين شده بودند ظاهرا به دعاى حضرت نوح بود كه بر قوم خود كرد كه از ايشان فرزند بهم نرسد تاثير كرد در مسلمانان نيز و نسل ايشان نيز در كمى شد و چون خون جمع مى‏شد شهوت زيادتى كرد تا عاقبت حق سبحانه و تعالى همه را به عادت اصلى برد.

و ممكن است كه تا زمان حضرت نوح در هر سالى يك مرتبه حايض مى‏شده باشند و چون به دعاى آن حضرت عالم هلاك شدند و حكمت اقتضا كرد