لوامع صاحبقرانی جلد 1

به بعضى از زنان خود كند و آن مقدار از زمان كه آنها حيض مى‏بينند آن مقدار را حيض حساب كند و بعد از آن زمان يك روز استظهار كند يعنى عمل حيض كند و بعد از آن عمل استحاضه كند و ظاهرا نساخ لفظ بأقرائها را بأقرانها سهوا نوشته‏اند.

و جمعى از فضلا باين حديث استدلال كرده‏اند كه عمل به عادت هم سنان بلد خود مى‏تواند كرد در صورتى كه خويشان نداشته باشد يا مختلف باشند و اكثر علما دو حديث ابن بكير را نقل كرده‏اند از جهت آن كه مبتدئه و مضطربه هر گاه تميز نداشته باشند و مبتدئه خويشان نداشته باشد يا مختلف باشند يك ماه ده روز حيض حساب مى‏كند، و يك ماه سه روز و بر آن دلالت ندارد بلكه ظاهرش آنست كه ماه اول ده روز حيض حساب مى‏كنند و بعد از آن سه روز و اين معنى موافق اصول و قواعد ايشانست و حديثى كه دلالت بر تخيير مى‏كند همين موثقه سماعه است و كلينى و صدوق حكم به صحت آن كرده‏اند.

و بهترين اخبار در اين باب حديث كالصحيح يونس است كه از جماعتى كثير از استادان خود روايت كرده است كه ايشان از حضرت امام جعفر صادق (صلوات الله عليه) سؤال نمودند از حال حايض پس حضرت فرمودند كه حضرت رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) سه سنت گذاشتند كه همه مشكلات را در آن بيان فرمودند و مجملش اينست كه يك سنت از براى صاحب عادت مقرر ساختند كه اگر خون از ده روز تجاوز كند عادتش را حيض حساب مى‏كند و ما بقى را استحاضه.

و دويم از جهت مضطربه است كه سابقا عاداتى داشته است و آن را فراموش كرده است حضرت فرمودند كه عمل به تميز كند اگر شرايط تميز بوده باشد به آن كه خونش مختلف باشد بعضى سياه باشد يا سرخ و بعضى زرد باشد يا كدر كه خاكسترى رنگ باشد مجملا هر چه قوتش بيشتر است آن حيض است‏