عطاء و عطيّه هر چند مخصوص بصله و بذل و احسان است ولى در قرآن هم در بذل و هم در مطلق دادن چيزى بكار رفته است. مثل حَتَّى يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَنْ يَدٍ وَ هُمْ صاغِرُونَ توبه: 29. كه در مطلق دادن است و مثل هذا عَطاؤُنا فَامْنُنْ أَوْ أَمْسِكْ بِغَيْرِ حِسابٍ ص: 39. إِنَّا أَعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ كوثر: 1. وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً اسراء: 20. كه درباره عطيّه و بذل است.فَنادَوْا صاحِبَهُمْ (فَتَعاطى) فَعَقَرَ قمر: 29. تعاطى بمعنى تناول و اخذ است يعنى رفيق خويش را ندا كردند پس ناقه را گرفت و پى كرد.
عظم
(بر وزن فلس) استخوان.قالَ رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً مريم: 4: جمع آن عظام است أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ قيامة: 3.
عظَم
(بر وزن عنب) بزرگى. خلاف صغر. راغب گويد: اصل آن از «كبر عظمه» (استخوانش بزرگ شد) است سپس بطور استعاره بهر بزرگ گفته شد محسوس باشد يا معقول، عين باشد يا معنى.وَ مَنْ يُعَظِّمْ حُرُماتِ اللَّهِ فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ حج: 30. هر كه محترمات خدا را تعظيم كند و بزرگ و محترم بدارد آن براى او پيش خدايش بهتر است. وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ يُكَفِّرْ عَنْهُ سَيِّئاتِهِ وَ يُعْظِمْ لَهُ أَجْراً طلاق: 5. يُعْظِمْ از باب افعال است يعنى مزد او را بزرگ ميگرداند.
عظيم
بزرگ. خواه محسوس باشد مثل فَكانَ كُلُّ فِرْقٍ كَالطَّوْدِ الْعَظِيمِ شعراء: 63. وَ أُوتِيَتْ مِنْ كُلِّ شَيْءٍ وَ لَها عَرْشٌ عَظِيمٌ نمل: 23.و خواه معقول و معنوى نحو وَ نَجَّيْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ صافات:76. وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي وَ الْقُرْآنَ الْعَظِيمَ حجر: 87.عظيم: از اسماء حسنى است وَ لا يَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ
لطفا منتظر باشید ...
