از اسماء حسنى است و سه بار در قرآن مجيد آمده است:فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ بقره: 186. فَاسْتَغْفِرُوهُ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ إِنَّ رَبِّي قَرِيبٌ مُجِيبٌ هود: 61.إِنَّهُ سَمِيعٌ قَرِيبٌ سباء: 50.قريب و نزديك بودن خدا معنوى است نه زمانى و مكانى، مثل محيط بودن خدا بهر چيز إِنَّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ مُحِيطٌ فصّلت: 54. وَ اللَّهُ بِما يَعْمَلُونَ مُحِيطٌ انفال: 47. لازمه محيط بودن نزديك بودن بهر چيز است، شايد از اين جهت طبرسى در ذيل آيه اول فرموده: اين دليل لا مكان بودن خداست و گرنه بهر مناجات كننده نزديك نبود صدوق رحمه اللّه در توحيد قريب را جواب دهنده معنى كرده و جمله «أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ» را مؤيّد قرار داده و نيز عالم بوساوس قلوب گفته بقرينه وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ وَ نَعْلَمُ ما تُوَسْوِسُ بِهِ نَفْسُهُ وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ ق: 16. ولى آنچه قبلا گفته شد بنظر نگارنده بهتر ميرسد.لازم است بچند آيه توجه كنيم:
قُرُبات
1- وَ يَتَّخِذُ ما يُنْفِقُ قُرُباتٍ عِنْدَ اللَّهِ وَ صَلَواتِ الرَّسُولِ أَلا إِنَّها قُرْبَةٌ لَهُمْ ...توبه: 99. قربات جمع قربت است يعنى: انفاق و دعاهاى رسول را پيش خدا مايه تقرب ميداند بدان كه آنها براى آنان مايه تقرّب است.
لطفا منتظر باشید ...
