ابراهيم - قاموس قرآن جلد 1

قطّ و البتّة و لا افعله ابدا» بنا بر اين سخن، كلمه ابد هميشه معناى ما قبل خود را تأكيد ميكند، بعبارت ديگر تأكيد است نه تأسيس.

تدبّر در آيات قرآن مجيد خلاف اين مطلب را ميرساند و ثابت ميكند كه ابد فقط براى تأكيد نيست آياتى هست كه بوسيله «ابد» از آنها دوام و هميشگى فهميده ميشود نظير «ماكِثِينَ فِيهِ أَبَداً» كهف: 3 «لا تَقُمْ فِيهِ أَبَداً» توبه: 108 «وَ لا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْواجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَداً» احزاب: 53 و آيات ديگر. ناگفته پيداست كه از مكث و عدم قيام و عدم تزويج زنان حضرت رسول صلّى الله عليه وآله بعد از فوتش، در صورتى دوام و استمرار فهميده ميشود كه «أَبَداً» بآنها اضافه شود و بدون آن دوام و عدم آن هر دو محتمل خواهد بود. در اين صورت «أَبَداً» براى تأسيس معناى جديدى است نه تأكيد معناى ما قبل.

مخفى نماند «أَبَداً» بمعنى دهر بكار رفته چنانكه در قاموس و غيره هست و نيز وصف استعمال شده چنانكه در نهج البلاغه خطبه 107 آمده: «انت الابد فلا امد لك» يعنى خدايا تو دائم و هميشگى هستى و براى تو زمان محدودى نيست. در اين استعمال هم، معناى اصلى كه دوام باشد در نظر است.

ابراهيم

عليه السّلام جدّ اوّل حضرت رسول صلّى الله عليه وآله و پيامبران بنى اسرائيل، مورد تصديق مسلمين و يهود و نصارى است. نام مباركش 69 بار در قرآن مجيد آمده، و دين مبين اسلام همان دين ابراهيم است «ثُمَّ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً» نحل: 123 اين پيامبر بزرك در شهر «اور» از شهرهاى بابل بدنيا آمد و نيز تولّد او را در شهر «فدّام آرام» نوشته‏اند و در آنجا بزرگ شد و با بت پرستان بمبارزه برخاست و سپس بشام هجرت فرمود: قرآن مجيد قسمتهاى بزرگى از زندگى و مبارزات وى را براى معرّفى او و ارشاد ديگران نقل كرده است و ما بخشهائى از آنرا در زير ميآوريم. نا گفته نماند: