لطفا منتظر باشید ...
بمعنى بعضيّت است نه بيان. يعنى بشر را از بعض صلصال كه قسمت زيرين و نرم آن باشد آفريديم.
آنانكه لجنهاى كرانه دريا را ديدهاند ميدانند كه روى لجنها خشكيده و شيار شيار ميشوند ولى زير آنها نرم و نطفه در آن قابل رشد است. در آياتى نظير آيه:
«خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ نُطْفَةٍ ...» نحل: 4 نيز «من» براى بعضيت است كه نطفه بمعنى آب كم است و سلوليكه جنين از آن تشكيل ميشود. بعض نطفه ميباشد.
على هذا مراد از «سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي» نظير آن است كه در آيات «وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسانِ مِنْ طِينٍ. ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ. ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ ...» سجده: 7- 9 ذكر شده، پيداست كه اين تسويه و نفخ در رحم مادر است ولى جمله «فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ» در ما بعد «نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي» مانع از اين تطبيق است كه از پس اين نفخ و تسويه سجود ذكر شده بخلاف آيه فوق كه بعدش «جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ ...» آمده است و حكايت از تحوّلات رحم مادر دارد.
سوم: اينكه موجودات ساده و زنده در اثر اراده خداوند بتدريج و با مرور زمان بانسان اوّلى مبدّل شده باشند
اين فرضيه فعلا بسيار ضعيف شده و موقعيّت خويش را از دست داده است بلكه ميشود يقين كرد كه خداوند انواع را مستقلّ آفريده است ولى اگر روزى علمى شود و يقين گردد، آيات قرآن بآن قابل تأويل خواهد بود. بنظر نگارنده:
وجه اول با ظاهر قرآن از وجوه ديگر بهتر ميسازد اگر اشتباه نكنم.
يك آدم يا چند آدم؟
ظهور آيات در آن است كه ابتدا يك انسان با زنش آفريده شده و تكثير از آندو شروع گرديده است «يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّا خَلَقْناكُمْ مِنْ ذَكَرٍ وَ أُنْثى وَ جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِلَ
