اصل آن يا اللَّه است، حرف نداء از اوّلش حذف شده، و ميم مشدّد در آخر جاى آنرا گرفته است، در قرآن فقط در معناى نداء بكار رفته، در زبان عرب بمعناى تمكين جواب و استثناء نيز استعمال شده است، و در قرآن مجيد فقط پنج بار آمده است.
الْو
(بر وزن فلس) تقصير.كوتاهى (مفردات). «لا تَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِكُمْ لا يَأْلُونَكُمْ خَبالًا» آل عمران: 118، يعنى از غير خودتان همراز مگيريد كه در تباهى شما كوتاهى نميكنند «وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى وَ الْمَساكِينَ» نور، 22 صاحبان فضل و وسعت كوتاهى نكنند از اينكه بنزديكان و مساكين چيزى بدهند، كلمه «يأتل» را در آيه، قسم خوردن معنى كردهاند ولى معناى اوّلى بهتر است، گر چه «ائتلى» بمعنى قسم خوردن آمده است، زيرا حفظ وحدت معنى بهتر است و اثبات اشتراك دشوار ميباشد.نا گفته نماند: ماده الو را از باب نصر ينصر و افتعال و تفعيل بمعنى تقصير و كوتاهى گرفتهاند، و از باب افعال و تفعّل و افتعال قسم خوردن معنى كردهاند (اقرب الموارد) در مفردات گويد:«لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ» ميشود از باب افتعال باشد بمعنى تقصير، و ميشود از آليت باشد بمعنى قسم خوردن.در الميزان ذيل آيه مذكور گفته: ايتلاء بمعنى تقصير، ترك،
لطفا منتظر باشید ...
