قاموس قرآن جلد 1

و بر وى زنند قهرا آنها كه قاتل نبودند با جرئت ميگرفتند و ميزدند و قاتل بجهت «الخائن خائف» چون مرعوب و دچار ترديد ميشد معلوم ميگشت.

نا گفته نماند: مؤيّد سيّد هندى آنستكه آيه «وَ إِذْ قَتَلْتُمْ نَفْساً ...»

با واو از آيات ما قبل جدا شده و اگر جزء واقعه گاو بود لازم بود كه با فاء گفته شود، مدّعيان يكداستان بودن آن ميگويند: ابتداء واقعه از «وَ إِذْ قَتَلْتُمْ نَفْساً» شروع ميشود و آيات «وَ إِذْ قالَ مُوسى‏ لِقَوْمِهِ إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ ...» را مقدّمه‏ى آن حساب ميكنند ناگفته نماند: «فَقُلْنا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِها»

مؤيد يك واقعه بودن است و گر نه ميفرمود: حكم پيدا كردن قاتل چنين و چنان است نه اينكه بصورت امر «اضْرِبُوهُ»

فرمايد.

اگر قول سيّد هندى صحيح باشد بايد علّت قول بنى اسرائيل كه بموسى گفتند «أَ تَتَّخِذُنا هُزُواً» غير از آن باشد كه گفتيم.

6- بنا بر قول سيّد هندى، احتمال سابق ما كه در بند چهارم گفتيم و از آقاى طالقانى و طنطاوى و مراغى نقل كرديم بيش از پيش تأييد ميشود زيرا در اين صورت واقعه‏ى گاو كشى يك دستور مستقلّى است و علت آن قهرا از بين رفتن تقديس و احترام گاو بوده است و اگر مجموع آيات يكداستان بوده باشد باز احتمال سابق بقوت خود باقى است و آن اينكه موسى از از فرصت استفاده كرده براى پيدا شدن قاتل گاو كشتن را پيش كشيده تا يك تير و دو نشان نمايد.

آقاى طالقانى از آيه «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ ...» استظهار ميكند كه اين حكم براى يكدفعه نبوده بلكه صيغه مضارع (يأمركم) اشاره بدوام است و ميگويد: ظاهر اين آيه بقرينه آيات ديگرى كه در باره يهود و گاو است اين است كه اين امر حكم مستقلّى بوده. و مقدمه براى مطلب آيه بعد «وَ إِذْ قَتَلْتُمْ نَفْساً» نيست ...

با توجه باين حقيقت، دستور اجتماع عمومى يهود براى كشتن گاو و