قاموس قرآن جلد 1

و ناسزا گفتن دليل بى‏منطقى است و گرنه احتياجى بناسزا گوئى نيست مخصوصا كه زن ابو لهب نيز بزشتى ياد شده است (خلاصه شبهه‏ايكه گفته‏اند و يا ميشود گفت).

ابتدا بمفردات سوره رسيدگى ميكنيم: «تَبَّتْ» فعل ماضى مؤنّث و «يَدا أَبِي لَهَبٍ» فاعل آنست «تَبَّ» فعل ماضى و فاعلش ضمير مستتر به ابى لهب بر ميگردد يعنى: دو دست ابا لهب و خود او بزيان و خسران افتاد. ابو لهب عموى حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم است، اين كنيه را قرآن جعل نكرده بلكه باو در اثر زيبائى و خوشمنظرى و گونه‏هاى سرخش، ابا لهب ميگفتند و آن نام در ميان مردم تعريف او بود و قرآن مجيد همان را آورده است.

«وَ امْرَأَتُهُ» عطف است بفاعل «سَيَصْلى‏» يعنى: «سيصلى ابو لهب و امرءته النار» زن ابو لهب بنام امّ جميل خواهر ابو سفيان، زنى فتنه انگيز و سخن چين و دو بهم زن بود نقل شده خارها را مياورد و زير پاى حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم ميريخت جمله «حَمَّالَةَ الْحَطَبِ فِي جِيدِها حَبْلٌ مِنْ مَسَدٍ» حال است از «وَ امْرَأَتُهُ» يعنى:

زنش داخل آتش ميشود در حاليكه هيمه حمل ميكند و در گردنش ريسمانى است از ليف خرما. مراد از اين دو جمله حاليّه خواه سخن چينى باشد و يا آوردن خار و ريختن براه آنحضرت (احتمال دوّم موافق آيه است) آنست كه: جهنّم رفتن اين زن عمل دنيائى او را حكايت ميكند در حاليكه در دنيا بود در همان حال بآتش داخل ميشود.

با اين طريق، سوره مباركه و مطالب آن كاملا طبيعى است.

بار ديگر ترجمه سوره را يكجا مياوريم: دستهاى ابا لهب و خود او بزيان افتاد مال وى و آنچه فراهم كرده بود او را بى‏نياز نكرد، حتما بآتش زبانه‏دار داخل ميشود، زنش نيز در حاليكه حامل هيمه و ريسمان در گردن است داخل آتش ميشود.

بعضى‏ها تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ را نفرين دانسته و در ترجمه