قاموس قرآن جلد 1

جدّ امّى ابراهيم بود.

در كامل ابن اثير، نام پدر آن حضرت را تارخ نوشته و در تورات حاضر تارح است.

دوم: آنكه: لازم ميايد در آباء حضرت رسول صلّى الله عليه وآله وسلّم مشرك وجود داشته باشد با آنكه شيعه بالاتفاق در موحّد بودن پدران آنحضرت اجماع كرده‏اند: مجلسى عليه الرحمه در بحار (ج 12 ص 49 ط جديد» ميگويد: اخباريكه بر اسلام پدران آنحضرت دلالت ميكند، از طريق شيعه مستفيض بلكه متواتر است.

طبرسى عليه الرحمة در مجمع البيان پس از نقل قول زجّاج فرموده:

سخن زجّاج مؤيّد اصحاب ما «اماميّه» است كه: آزر جدّ امّى و يا عموى ابراهيم بود، نزد اماميّه بصحّت رسيده كه پدران حضرت رسول صلوات اللَّه عليهم تا آدم همه موحّد بودند، و طايفه اماميّه بر اين مطلب اجماع كرده‏اند.

ناگفته نماند: تدبّر در كلام عرب و آيات قرآن كريم نشان ميدهد كه معناى حقيقى اب گر چه پدر اصلى است، ولى در غير آن نيز:

بقدرى استعمال شده كه نزديك است معناى اصلى بعضا بقرينه محتاج باشد راغب گويد: «الاب: الوالد، و يسمّى كلّ من كان سببا فى ايجاد شيئى او اصلاحه او ظهوره ابا» اب.

پدر و هر كه سبب ايجاد، يا اصلاح و يا ظهور چيزى باشد، باو اب گفته ميشود حضرت رسول بعلى (عليهما السّلام) فرمود «انا و انت ابوا هذه الامّة» من و تو دو پدر اين امت هستيم، بآنكه از ميهمانان پذيرائى كند گويند: ابو الاضياف، و بآنكه آتش جنگ بيفروزد: ابو الحرب، بمعلّم نيز اب گفته‏اند (از مفردات).

در قرآن مجيد، پدران در جاى بزرگان قوم و بالعكس استعمال شده است، در چندين جا از كفّار نقل شده كه در مقابل پيامبران گفته‏اند:

«بَلْ نَتَّبِعُ ما أَلْفَيْنا عَلَيْهِ آباءَنا» بقره:

170 يعنى از پدران خود پيروى خواهيم كرد. در جاى ديگر بجاى «آباءَنا» ... «سادَتَنا وَ كُبَراءَنا» آمده،