در عهد سلجوقيان و اوائل خوارزميان شهر هرات كه پايتخت خراسان بود به اوج آبادانى و عمرانى رسيده مركز دانشمندان و اهل هنر شناخته مى شد در آن زمان طبيبى به نام (اديب اسماعيل ) در هرات مى زيست كه از حيث جمال صورى و معنوى و حسن خلق و مردم نوازى شهر بود اديب مانند پزشكان خوب قديم نه فقط فقرا را مجانى معالجه مى كرد بلكه دارو و غذا نيز به رايگان مى داد و هر چه از دستش مى آمد در يارى و غمخوارى اهل هرات كوتاهى نمى نمود، روزى اديب از بازار مى گذشت قصابى را ديد كه شكم گوسفندى را مى گشايد و در حين بيرون كشيدن شكمبه آنچه از پيه به دستش مى افتد گرم گرم آنرا مى خورد و مى بلعد، اديب پس از تماشاى عمل قصاب نزد يكى از همسايگان وى رفت و گفت : از تو خواهشمندم هر وقت خبر مرگ قصاب را شنيدى بيدرنگ مرا آگاه سازى آن مرد كه اديب را مى شناخت گفت : منت پذيرم .چندى بعد قصاب دكانش بسته ماند و چون به خانه اش مراجعه كردند ديدند قصاب سكته كرده و مرده است ، كسان قصاب خواستند جنازه را به گورستان حمل كنند آن مرد همسايه سفارش اديب را به خاطر آورد و شتابزده نزد او رفته خبر مرگ قصاب را رسانيد.اديب اسماعيل همراه همان مرد بر سر جنازه آمد و پس از معاينه اظهار تاءسف نمود كه چرا دير به او خبر دادند اما به مداوا و معالجه پرداخت و ساعتى نگذشت كه مرده زنده شد.خلاصه آن قصاب از مرگ نجات يافت ولى قسمتى از بدنش مفلوج ماند و سالها پس از آن واقعه بزيست . اين معالجه معجزه آسا در شهر هرات اثر عظيمم كرد بطورى كه مردم عوام در حق اديب قائل به دم مسيحا شدند.(22)
لطفا منتظر باشید ...
