آن که از سنبل او غاليه تابى دارد از سر کشته خود مي گذرى همچون باد ماه خورشيد نمايش ز پس پرده زلف چشم من کرد به هر گوشه روان سيل سرشک غمزه شوخ تو خونم به خطا مي ريزد آب حيوان اگر اين است که دارد لب دوست چشم مخمور تو دارد ز دلم قصد جگر جان بيمار مرا نيست ز تو روى سال کى کند سوى دل خسته حافظ نظرى چشم مستش که به هر گوشه خرابى دارد
باز با دلشدگان ناز و عتابى دارد چه توان کرد که عمر است و شتابى دارد آفتابيست که در پيش سحابى دارد تا سهى سرو تو را تازه تر آبى دارد فرصتش باد که خوش فکر صوابى دارد روشن است اين که خضر بهره سرابى دارد ترک مست است مگر ميل کبابى دارد اى خوش آن خسته که از دوست جوابى دارد چشم مستش که به هر گوشه خرابى دارد چشم مستش که به هر گوشه خرابى دارد
لطفا منتظر باشید ...
