غزلیات نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

جستجو بر اساس ... همه عنوان پدیدآور موضوع یادداشت تمام متن
اصطلاحنامه مجموعه ها مرورالفبایی لغت نامه دهخدا
➟
جستجو در لغت نامه
بیشتر
کتابخانه شخصی پرسش از کتابدار ارسال منبع

غزلیات - نسخه متنی

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
میخواهم بخوانم
درحال خواندن
خوانده شده
ارسال به دوستان

آدرس پست الکترونیک گیرنده :

آدرس پست الکترونیک فرستنده :

نام و نام خانوارگی فرستنده :

پیغام برای گیرنده ( حداکثر 250 حرف ) :

کد امنیتی را وارد نمایید

ارسال
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
➟
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات

الا يا ايها الساقى ادر كاسا و ناولهاصلاح كار كجا و من خراب كجااگر آن ترك شيرازى به دست آرد دل ما راصبا به لطف بگو آن غزال رعنا رادل مي رود ز دستم صاحب دلان خدا رابه ملازمان سلطان كه رساند اين دعا راصوفى بيا كه آينه صافيست جام راساقيا برخيز و درده جام رارونق عهد شباب است دگر بستان رادوش از مسجد سوى ميخانه آمد پير ماساقى به نور باده برافروز جام مااى فروغ ماه حسن از روى رخشان شمامي دمد صبح و كله بست سحابگفتم اى سلطان خوبان رحم كن بر اين غريباى شاهد قدسى كه كشد بند نقابتخمى كه ابروى شوخ تو در كمان انداختسينه از آتش دل در غم جانانه بسوختساقيا آمدن عيد مبارك بادتاى نسيم سحر آرامگه يار كجاستروزه يك سو شد و عيد آمد و دل ها برخاستدل و دينم شد و دلبر به ملامت برخاستچو بشنوى سخن اهل دل مگو كه خطاستخيال روى تو در هر طريق همره ماستمطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مستشكفته شد گل حمرا و گشت بلبل مستزلف آشفته و خوى كرده و خندان لب و مستدر دير مغان آمد يارم قدحى در دستبه جان خواجه و حق قديم و عهد درستما را ز خيال تو چه پرواى شراب استزلفت هزار دل به يكى تار مو ببستتا به گيسوى تو دست ناسزايان كم رسدخدا چو صورت ابروى دلگشاى تو بستخلوت گزيده را به تماشا چه حاجت استرواق منظر چشم من آشيانه توستبرو به كار خود اى واعظ اين چه فريادستتا سر زلف تو در دست نسيم افتادستبيا كه قصر امل سخت سست بنيادستبى مهر رخت روز مرا نور نماندستباغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر استالمنه لله كه در ميكده باز استاگر چه باده فرح بخش و باد گل بيز استحال دل با تو گفتنم هوس استاز صبا هر دم مشام جان ما خوش مي شودكنون كه بر كف گل جام باده صاف استدر اين زمانه رفيقى كه خالى از خلل استگل در بر و مى در كف و معشوق به كام استبه كوى ميكده هر سالكى كه ره دانستصوفى از پرتو مى راز نهانى دانستروضه خلد برين خلوت درويشان استبه دام زلف تو دل مبتلاى خويشتن استلعل سيراب به خون تشنه لب يار من استروزگاريست كه سوداى بتان دين من استمنم كه گوشه ميخانه خانقاه من استز گريه مردم چشمم نشسته در خون استخم زلف تو دام كفر و دين استدل سراپرده محبت اوستآن سيه چرده كه شيرينى عالم با اوستسر ارادت ما و آستان حضرت دوستدارم اميد عاطفتى از جانب دوستآن پيك نامور كه رسيد از ديار دوستصبا اگر گذرى افتدت به كشور دوستمرحبا اى پيك مشتاقان بده پيغام دوستروى تو كس نديد و هزارت رقيب هستاگر چه عرض هنر پيش يار بي ادبيستخوشتر ز عيش و صحبت و باغ و بهار چيستبنال بلبل اگر با منت سر ياريستيا رب اين شمع دل افروز ز كاشانه كيستمردم ديده ز لطف رخ او در رخ اوكس نيست كه افتاده آن زلف دوتا نيستمردم ديده ما جز به رخت ناظر نيستزاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيستراهيست راه عشق كه هيچش كناره نيستروشن از پرتو رويت نظرى نيست كه نيستحاصل كارگه كون و مكان اين همه نيستخواب آن نرگس فتان تو بى چيزى نيستجز آستان توام در جهان پناهى نيستبلبلى برگ گلى خوش رنگ در منقار داشتديدى كه يار جز سر جور و ستم نداشتكنون كه مي دمد از بوستان نسيم بهشتعيب رندان مكن اى زاهد پاكيزه سرشتصبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفتآن ترك پرى چهره كه دوش از بر ما رفتگر ز دست زلف مشكينت خطايى رفت رفتساقى بيار باده كه ماه صيام رفتشربتى از لب لعلش نچشيديم و برفتساقى بيا كه يار ز رخ پرده برگرفتحسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفتشنيده ام سخنى خوش كه پير كنعان گفتيا رب سببى ساز كه يارم به سلامتاى هدهد صبا به سبا مي فرستمتاى غايب از نظر به خدا مي سپارمتمير من خوش مي روى كاندر سر و پا ميرمتچه لطف بود كه ناگاه رشحه قلمتزان يار دلنوازم شكريست با شكايتمدامم مست مي دارد نسيم جعد گيسويتدرد ما را نيست درمان الغياتويى كه بر سر خوبان كشورى چون تاجاگر به مذهب تو خون عاشق است مباحدل من در هواى روى فرخدى پير مى فروش كه ذكرش به خير بادشراب و عيش نهان چيست كار بي بنياددوش آگهى ز يار سفركرده داد بادروز وصل دوستداران ياد بادجمالت آفتاب هر نظر بادصوفى ار باده به اندازه خورد نوشش بادتنت به ناز طبيبان نيازمند مبادحسن تو هميشه در فزون بادخسروا گوى فلك در خم چوگان تو باددير است كه دلدار پيامى نفرستادپيرانه سرم عشق جوانى به سر افتادعکس روى تو چو در آينه جام افتادآن كه رخسار تو را رنگ گل و نسرين دادبنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانى دادهماى اوج سعادت به دام ما افتددرخت دوستى بنشان كه كام دل به بار آردكسى كه حسن و خط دوست در نظر دارددل ما به دور رويت ز چمن فراغ داردآن كس كه به دست جام دارددلى كه غيب نماى است و جام جم داردبتى دارم كه گرد گل ز سنبل سايه بان داردهر آن كو خاطر مجموع و يار نازنين داردهر آن كه جانب اهل خدا نگه داردمطرب عشق عجب ساز و نوايى داردآن كه از سنبل او غاليه تابى داردشاهد آن نيست كه مويى و ميانى داردجان بى جمال جانان ميل جهان نداردروشنى طلعت تو ماه نداردنيست در شهر نگارى كه دل ما ببرداگر نه باده غم دل ز ياد ما ببردسحر بلبل حكايت با صبا كردبيا كه ترك فلك خوان روزه غارت كردبه آب روشن مى عارفى طهارت كردصوفى نهاد دام و سر حقه باز كردبلبلى خون دلى خورد و گلى حاصل كردچو باد عزم سر كوى يار خواهم كرددست در حلقه آن زلف دوتا نتوان كرددل از من برد و روى از من نهان كردياد باد آن كه ز ما وقت سفر ياد نكردرو بر رهش نهادم و بر من گذر نكرددلبر برفت و دلشدگان را خبر نكردديدى اى دل كه غم عشق دگربار چه كرددوستان دختر رز توبه ز مستورى كردسال ها دل طلب جام جم از ما مي كردبه سر جام جم آن گه نظر توانى كردچه مستيست ندانم كه رو به ما آوردصبا وقت سحر بويى ز زلف يار مي آوردنسيم باد صبا دوشم آگهى آورديارم چو قدح به دست گيرددلم جز مهر مه رويان طريقى بر نمي گيردساقى ار باده از اين دست به جام اندازددمى با غم به سر بردن جهان يك سر نمي ارزددر ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زدسحر چون خسرو خاور علم بر كوهساران زدراهى بزن كه آهى بر ساز آن توان زداگر روم ز پى اش فتنه ها برانگيزدبه حسن و خلق و وفا كس به يار ما نرسدهر كه را با خط سبزت سر سودا باشدمن و انكار شراب اين چه حكايت باشدنقد صوفى نه همه صافى بي غش باشدخوش است خلوت اگر يار يار من باشدكى شعر تر انگيزد خاطر كه حزين باشدخوش آمد گل وز آن خوشتر نباشدگل بى رخ يار خوش نباشدنفس باد صبا مشك فشان خواهد شدمرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شدروز هجران و شب فرقت يار آخر شدستاره اى بدرخشيد و ماه مجلس شدگداخت جان كه شود كار دل تمام و نشديارى اندر كس نمي بينيم ياران را چه شدزاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شددوش از جناب آصف پيك بشارت آمدعشق تو نهال حيرت آمددر نمازم خم ابروى تو با ياد آمدمژده اى دل كه دگر باد صبا بازآمدصبا به تهنيت پير مى فروش آمدسحرم دولت بيدار به بالين آمدنه هر كه چهره برافروخت دلبرى داندهر كه شد محرم دل در حرم يار بماندرسيد مژده كه ايام غم نخواهد مانداى پسته تو خنده زده بر حدي قندبعد از اين دست من و دامن آن سرو بلندحسب حالى ننوشتى و شد ايامى چنددوش وقت سحر از غصه نجاتم دادنددوش ديدم كه ملايك در ميخانه زدندنقدها را بود آيا كه عيارى گيرندگر مى فروش حاجت رندان روا كنددلا بسوز كه سوز تو كارها بكندمرا به رندى و عشق آن فضول عيب كندطاير دولت اگر باز گذارى بكندكلك مشكين تو روزى كه ز ما ياد كندآن كيست كز روى كرم با ما وفادارى كندسرو چمان من چرا ميل چمن نمي كنددر نظربازى ما بي خبران حيرانندسمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانندغلام نرگس مست تو تاجدارانندآنان كه خاك را به نظر كيميا كنندشاهدان گر دلبرى زين سان كنندگفتم كى ام دهان و لبت كامران كنندواعظان كاين جلوه در محراب و منبر مي كننددانى كه چنگ و عود چه تقرير مي كنندشراب بي غش و ساقى خوش دو دام رهندبود آيا كه در ميكده ها بگشايندسال ها دفتر ما در گرو صهبا بودياد باد آن كه نهانت نظرى با ما بودتا ز ميخانه و مى نام و نشان خواهد بودپيش از اينت بيش از اين انديشه عشاق بودياد باد آن كه سر كوى توام منزل بودخستگان را چو طلب باشد و قوت نبودقتل اين خسته به شمشير تو تقدير نبوددوش در حلقه ما قصه گيسوى تو بوددوش مي آمد و رخساره برافروخته بوديك دو جامم دى سحرگه اتفاق افتاده بودگوهر مخزن اسرار همان است كه بودديدم به خواب خوش كه به دستم پياله بودبه كوى ميكده يا رب سحر چه مشغله بودآن يار كز او خانه ما جاى پرى بودمسلمانان مرا وقتى دلى بوددر ازل هر كو به فيض دولت ارزانى بودكنون كه در چمن آمد گل از عدم به وجوداز ديده خون دل همه بر روى ما رودچو دست بر سر زلفش زنم به تاب روداز سر كوى تو هر كو به ملالت برودهرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرودخوشا دلى كه مدام از پى نظر نرودساقى حدي سرو و گل و لاله مي رودترسم كه اشك در غم ما پرده در شودگر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشودگر من از باغ تو يك ميوه بچينم چه شودبخت از دهان دوست نشانم نمي دهداگر به باده مشكين دلم كشد شايدگفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آيدبر سر آنم كه گر ز دست برآيددست از طلب ندارم تا كام من برآيدچو آفتاب مى از مشرق پياله برآيدزهى خجسته زمانى كه يار بازآيداگر آن طاير قدسى ز درم بازآيدنفس برآمد و كام از تو بر نمي آيدجهان بر ابروى عيد از هلال وسمه كشيدرسيد مژده كه آمد بهار و سبزه دميدابر آذارى برآمد باد نوروزى وزيدمعاشران ز حريف شبانه ياد آريدبيا كه رايت منصور پادشاه رسيدبوى خوش تو هر كه ز باد صبا شنيدمعاشران گره از زلف يار باز كنيدالا اى طوطى گوياى اسرارعيد است و آخر گل و ياران در انتظارصبا ز منزل جانان گذر دريغ مداراى صبا نكهتى از كوى فلانى به من آراى صبا نكهتى از خاك ره يار بيارروى بنماى و وجود خودم از ياد ببرشب وصل است و طى شد نامه هجرگر بود عمر به ميخانه رسم بار دگراى خرم از فروغ رخت لاله زار عمرديگر ز شاخ سرو سهى بلبل صبوريوسف گمگشته بازآيد به كنعان غم مخورنصيحتى كنمت بشنو و بهانه مگيرروى بنما و مرا گو كه ز جان دل برگيرهزار شكر كه ديدم به كام خويشت بازمنم كه ديده به ديدار دوست كردم بازاى سرو ناز حسن كه خوش مي روى به نازدرآ كه در دل خسته توان درآيد بازحال خونين دلان كه گويد بازبيا و كشتى ما در شط شراب اندازخيز و در كاسه زر آب طربناك اندازبرنيامد از تمناى لبت كامم هنوزدلم رميده لولي وشيست شورانگيزاى صبا گر بگذرى بر ساحل رود ارسگلعذارى ز گلستان جهان ما را بسدلا رفيق سفر بخت نيكخواهت بسدرد عشقى كشيده ام كه مپرسدارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرسبازآى و دل تنگ مرا مونس جان باشاگر رفيق شفيقى درست پيمان باشبه دور لاله قدح گير و بي ريا مي باشصوفى گلى بچين و مرقع به خار بخشباغبان گر پنج روزى صحبت گل بايدشفكر بلبل همه آن است كه گل شد يارششراب تلخ مي خواهم كه مردافكن بود زورشخوشا شيراز و وضع بي مالشچو برشكست صبا زلف عنبرافشانشيا رب اين نوگل خندان كه سپردى به منشببرد از من قرار و طاقت و هوشسحر ز هاتف غيبم رسيد مژده به گوشهاتفى از گوشه ميخانه دوشدر عهد پادشاه خطابخش جرم پوشدوش با من گفت پنهان كاردانى تيزهوشاى همه شكل تو مطبوع و همه جاى تو خوشكنار آب و پاى بيد و طبع شعر و يارى خوشمجمع خوبى و لطف است عذار چو مهشدلم رميده شد و غافلم من درويشما آزموده ايم در اين شهر بخت خويشقسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاعبامدادان كه ز خلوتگه كاخ ابداعدر وفاى عشق تو مشهور خوبانم چو شمعسحر به بوى گلستان دمى شدم در باغطالع اگر مدد دهد دامنش آورم به كفزبان خامه ندارد سر بيان فراقمقام امن و مى بي غش و رفيق شفيقاگر شراب خورى جرعه اى فشان بر خاكهزار دشمنم ار مي كنند قصد هلاكاى دل ريش مرا با لب تو حق نمكخوش خبر باشى اى نسيم شمالشممت روح وداد و شمت برق وصالداراى جهان نصرت دين خسرو كاملبه وقت گل شدم از توبه شراب خجلاگر به كوى تو باشد مرا مجال وصولهر نكته اى كه گفتم در وصف آن شمايلاى رخت چون خلد و لعلت سلسبيلعشقبازى و جوانى و شراب لعل فاممرحبا طاير فرخ پى فرخنده پيامعاشق روى جوانى خوش نوخاسته امبشرى اذ السلامه حلت بذى سلمبازآى ساقيا كه هواخواه خدمتمدوش بيمارى چشم تو ببرد از دستمبه غير از آن كه بشد دين و دانش از دستمزلف بر باد مده تا ندهى بر بادمفاش مي گويم و از گفته خود دلشادممرا مي بينى و هر دم زيادت مي كنى دردمسال ها پيروى مذهب رندان كردمديشب به سيل اشك ره خواب مي زدمهر چند پير و خسته دل و ناتوان شدمخيال نقش تو در كارگاه ديده كشيدمز دست كوته خود زير بارمگر چه افتاد ز زلفش گرهى در كارمگر دست دهد خاك كف پاى نگارمدر نهانخانه عشرت صنمى خوش دارممرا عهديست با جانان كه تا جان در بدن دارممن كه باشم كه بر آن خاطر عاطر گذرمجوزا سحر نهاد حمايل برابرمتو همچو صبحى و من شمع خلوت سحرمبه تيغم گر كشد دستش نگيرممزن بر دل ز نوك غمزه تيرمنماز شام غريبان چو گريه آغازمگر دست رسد در سر زلفين تو بازمدر خرابات مغان گر گذر افتد بازممژده وصل تو كو كز سر جان برخيزمچرا نه در پى عزم ديار خود باشممن دوستدار روى خوش و موى دلكشمخيال روى تو چون بگذرد به گلشن چشممن كه از آتش دل چون خم مى در جوشمگر من از سرزنش مدعيان انديشمحجاب چهره جان مي شود غبار تنمچل سال بيش رفت كه من لاف مي زنمعمريست تا من در طلب هر روز گامى مي زنمبى تو اى سرو روان با گل و گلشن چه كنممن نه آن رندم كه ترك شاهد و ساغر كنمصنما با غم عشق تو چه تدبير كنمديده دريا كنم و صبر به صحرا فكنمدوش سوداى رخش گفتم ز سر بيرون كنمبه عزم توبه سحر گفتم استخاره كنمحاشا كه من به موسم گل ترك مى كنمروزگارى شد كه در ميخانه خدمت مي كنممن ترك عشق شاهد و ساغر نمي كنمبه مژگان سيه كردى هزاران رخنه در دينمحاليا مصلحت وقت در آن مي بينمگرم از دست برخيزد كه با دلدار بنشينمدر خرابات مغان نور خدا مي بينمغم زمانه كه هيچش كران نمي بينمخرم آن روز كز اين منزل ويران برومگر از اين منزل ويران به سوى خانه رومآن كه پامال جفا كرد چو خاك راهمديدار شد ميسر و بوس و كنار همدردم از يار است و درمان نيز همما بى غمان مست دل از دست داده ايمعمريست تا به راه غمت رو نهاده ايمما بدين در نه پى حشمت و جاه آمده ايمفتوى پير مغان دارم و قوليست قديمخيز تا از در ميخانه گشادى طلبيمما ز ياران چشم يارى داشتيمدر ميخانه ام بگشا كه هيچ از خانقه نگشودما درس سحر در ره ميخانه نهاديمبگذار تا ز شارع ميخانه بگذريمخيز تا خرقه صوفى به خرابات بريمبيا تا گل برافشانيم و مى در ساغر اندازيمصوفى بيا كه خرقه سالوس بركشيمدوستان وقت گل آن به كه به عشرت كوشيمما شبى دست برآريم و دعايى بكنيمما نگوييم بد و ميل به ناحق نكنيمسرم خوش است و به بانگ بلند مي گويمبارها گفته ام و بار دگر مي گويمگر چه ما بندگان پادشهيمفاتحه اى چو آمدى بر سر خسته اى بخوانچندان كه گفتم غم با طبيبانمي سوزم از فراقت روى از جفا بگردانيا رب آن آهوى مشكين به ختن بازرسانخدا را كم نشين با خرقه پوشانشاه شمشادقدان خسرو شيرين دهنانبهار و گل طرب انگيز گشت و توبه شكنچو گل هر دم به بويت جامه در تنافسر سلطان گل پيدا شد از طرف چمنخوشتر از فكر مى و جام چه خواهد بودندانى كه چيست دولت ديدار يار ديدنمنم كه شهره شهرم به عشق ورزيدناى روى ماه منظر تو نوبهار حسنگلبرگ را ز سنبل مشكين نقاب كنصبح است ساقيا قدحى پرشراب كنز در درآ و شبستان ما منور كناى نور چشم من سخنى هست گوش كنكرشمه اى كن و بازار ساحرى بشكنبالابلند عشوه گر نقش باز منچون شوم خاك رهش دامن بيفشاند ز مننكته اى دلكش بگويم خال آن مه رو ببينشراب لعل كش و روى مه جبينان بينمي فكن بر صف رندان نظرى بهتر از اينبه جان پير خرابات و حق صحبت اوگفتا برون شدى به تماشاى ماه نومزرع سبز فلك ديدم و داس مه نواى آفتاب آينه دار جمال تواى خونبهاى نافه چين خاك راه تواى قباى پادشاهى راست بر بالاى توتاب بنفشه مي دهد طره مشك ساى توغلام چشم آن تركم كه در خواب خوش مستىخط عذار يار كه بگرفت ماه از اوگلبن عيش مي دمد ساقى گلعذار كواى پيك راستان خبر يار ما بگوخنك نسيم معنبر شمامه اى دلخواهعيشم مدام است از لعل دلخواهگر تيغ بارد در كوى آن ماهوصال او ز عمر جاودان بهناگهان پرده برانداخته اى يعنى چهدر سراى مغان رفته بود و آب زدهاى كه با سلسله زلف دراز آمده اىدوش رفتم به در ميكده خواب آلودهاز من جدا مشو كه توام نور ديده اىدامن كشان همي شد در شرب زركشيدهاز خون دل نوشتم نزديك دوست نامهچراغ روى تو را شمع گشت پروانهسحرگاهان كه مخمور شبانهساقى بيا كه شد قدح لاله پر ز مىبه صوت بلبل و قمرى اگر ننوشى مىلبش مي بوسم و در مي كشم مىمخمور جام عشقم ساقى بده شرابىاى كه بر ماه از خط مشكين نقاب انداختىاى دل مباش يك دم خالى ز عشق و مستىبا مدعى مگوييد اسرار عشق و مستىآن غاليه خط گر سوى ما نامه نوشتىاى قصه بهشت ز كويت حكايتىسبت سلمى بصدغيها فادىديدم به خواب دوش كه ماهى برآمدىسحر با باد مي گفتم حدي آرزومندىچه بودى ار دل آن ماه مهربان بودىبه جان او كه گرم دسترس به جان بودىچو سرو اگر بخرامى دمى به گلزارىشهريست پرظريفان و از هر طرف نگارىتو را كه هر چه مراد است در جهان دارىصبا تو نكهت آن زلف مشك بو دارىبيا با ما مورز اين كينه دارىاى كه در كوى خرابات مقامى دارىاى كه مهجورى عشاق روا مي دارىروزگاريست كه ما را نگران مي دارىخوش كرد ياورى فلكت روز داورىطفيل هستى عشقند آدمى و پرىاى كه دايم به خويش مغرورىز كوى يار مي آيد نسيم باد نوروزىعمر بگذشت به بي حاصلى و بوالهوسىنوبهار است در آن كوش كه خوشدل باشىهزار جهد بكردم كه يار من باشىاى دل آن دم كه خراب از مى گلگون باشىزين خوش رقم كه بر گل رخسار مي كشىسليمى منذ حلت بالعراقكتبت قصه شوقى و مدمعى باكىيا مبسما يحاكى درجا من اللالىسلام الله ما كر الليالىبگرفت كار حسنت چون عشق من كمالىرفتم به باغ صبحدمى تا چنم گلىاين خرقه كه من دارم در رهن شراب اولىزان مى عشق كز او پخته شود هر خامىكه برد به نزد شاهان ز من گدا پيامىانت روائح رند الحمى و زاد غرامىسينه مالامال درد است اى دريغا مرهمىز دلبرم كه رساند نوازش قلمىاحمد الله على معدله السلطانوقت را غنيمت دان آن قدر كه بتوانىهواخواه توام جانا و مي دانم كه مي دانىگفتند خلايق كه تويى يوسف انىنسيم صبح سعادت بدان نشان كه تو دانىدو يار زيرك و از باده كهن دومنىنوش كن جام شراب يك منىصبح است و ژاله مي چكد از ابر بهمنىاى كه در كشتن ما هيچ مدارا نكنىبشنو اين نكته كه خود را ز غم آزاده كنىاى دل به كوى عشق گذارى نمي كنىسحرگه ره روى در سرزمينىتو مگر بر لب آبى به هوس بنشينىساقيا سايه ابر است و بهار و لب جوىبلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوىاى بي خبر بكوش كه صاحب خبر شوىسحرم هاتف ميخانه به دولتخواهىاى در رخ تو پيدا انوار پادشاهىدر همه دير مغان نيست چو من شيدايىبه چشم كرده ام ابروى ماه سيمايىسلامى چو بوى خوش آشنايىاى پادشه خوبان داد از غم تنهايىاى دل گر از آن چاه زنخدان به درآيىمى خواه و گل افشان كن از دهر چه مي جويى

توضیحات
افزودن یادداشت جدید



  • مدامم مست مي دارد نسيم جعد گيسويت
    پس از چندين شکيبايى شبى يا رب توان ديدن
    سواد لوح بينش را عزيز از بهر آن دارم
    تو گر خواهى که جاويدان جهان يک سر بيارايى
    و گر رسم فنا خواهى که از عالم براندازى
    من و باد صبا مسکين دو سرگردان بي حاصل
    زهى همت که حافظ راست از دنيى و از عقبى
    نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت



  • خرابم مي کند هر دم فريب چشم جادويت
    که شمع ديده افروزيم در محراب ابرويت
    که جان را نسخه اى باشد ز لوح خال هندويت
    صبا را گو که بردارد زماني برقع از رويت
    برافشان تا فروريزد هزاران جان ز هر مويت
    من از افسون چشمت مست و او از بوى گيسويت
    نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت
    نيايد هيچ در چشمش بجز خاک سر کويت



/ 496