خوشا دلى که مدام از پى نظر نرود طمع در آن لب شيرين نکردنم اولى سواد ديده غمديده ام به اشک مشوى ز من چو باد صبا بوى خود دريغ مدار دلا مباش چنين هرزه گرد و هرجايى مکن به چشم حقارت نگاه در من مست من گدا هوس سروقامتى دارم تو کز مکارم اخلاق عالمى دگرى سياه نامه تر از خود کسى نمي بينم به تاج هدهدم از ره مبر که باز سفيد بيار باده و اول به دست حافظ ده به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود
به هر درش که بخوانند بي خبر نرود ولى چگونه مگس از پى شکر نرود که نقش خال توام هرگز از نظر نرود چرا که بى سر زلف توام به سر نرود که هيچ کار ز پيشت بدين هنر نرود که آبروى شريعت بدين قدر نرود که دست در کمرش جز به سيم و زر نرود وفاى عهد من از خاطرت به درنرود چگونه چون قلمم دود دل به سر نرود چو باشه در پى هر صيد مختصر نرود به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود به شرط آن که ز مجلس سخن به درنرود
لطفا منتظر باشید ...
