حجاب چهره جان مي شود غبار تنم چنين قفس نه سزاى چو من خوش الحانيست عيان نشد که چرا آمدم کجا رفتم چگونه طوف کنم در فضاى عالم قدس اگر ز خون دلم بوى شوق مي آيد طراز پيرهن زرکشم مبين چون شمع بيا و هستى حافظ ز پيش او بردار که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
خوشا دمى که از آن چهره پرده برفکنم روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم دريغ و درد که غافل ز کار خويشتنم که در سراچه ترکيب تخته بند تنم عجب مدار که همدرد نافه ختنم که سوزهاست نهانى درون پيرهنم که با وجود تو کس نشنود ز من که منم که با وجود تو کس نشنود ز من که منم
لطفا منتظر باشید ...
