• غلام نرگس مست تو تاجدارانند
  تو را صبا و مرا آب ديده شد غماز
  ز زير زلف دوتا چون گذر کنى بنگر
  گذار کن چو صبا بر بنفشه زار و ببين
  نصيب ماست بهشت اى خداشناس برو
  نه من بر آن گل عارض غزل سرايم و بس
  تو دستگير شو اى خضر پى خجسته که من
  بيا به ميکده و چهره ارغوانى کن
  خلاص حافظ از آن زلف تابدار مباد
  که بستگان کمند تو رستگارانند
  


• خراب باده لعل تو هوشيارانند
  و گر نه عاشق و معشوق رازدارانند
  که از يمين و يسارت چه سوگوارانند
  که از تطاول زلفت چه بي قرارانند
  که مستحق کرامت گناهکارانند
  که عندليب تو از هر طرف هزارانند
  پياده مي روم و همرهان سوارانند
  مرو به صومعه کان جا سياه کارانند
  که بستگان کمند تو رستگارانند
  که بستگان کمند تو رستگارانند