غزلیات نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اصطلاحنامه مجموعه ها مرورالفبایی لغت نامه دهخدا

➟

جستجو در لغت نامه

بیشتر

کتابخانه شخصی پرسش از کتابدار ارسال منبع

غزلیات - نسخه متنی

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

| ،

افزودن به کتابخانه شخصی

میخواهم بخوانم

درحال خواندن

خوانده شده

ارسال به دوستان

آدرس پست الکترونیک گیرنده :

آدرس پست الکترونیک فرستنده :

نام و نام خانوارگی فرستنده :

پیغام برای گیرنده ( حداکثر 250 حرف ) :

کد امنیتی را وارد نمایید

ارسال

جستجو در متن کتاب

بیشتر

تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب

➟

جستجو در لغت نامه

بیشتر

لیست موضوعات

الا يا ايها الساقى ادر كاسا و ناولها صلاح كار كجا و من خراب كجا اگر آن ترك شيرازى به دست آرد دل ما را صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را دل مي رود ز دستم صاحب دلان خدا را به ملازمان سلطان كه رساند اين دعا را صوفى بيا كه آينه صافيست جام را ساقيا برخيز و درده جام را رونق عهد شباب است دگر بستان را دوش از مسجد سوى ميخانه آمد پير ما ساقى به نور باده برافروز جام ما اى فروغ ماه حسن از روى رخشان شما مي دمد صبح و كله بست سحاب گفتم اى سلطان خوبان رحم كن بر اين غريب اى شاهد قدسى كه كشد بند نقابت خمى كه ابروى شوخ تو در كمان انداخت سينه از آتش دل در غم جانانه بسوخت ساقيا آمدن عيد مبارك بادت اى نسيم سحر آرامگه يار كجاست روزه يك سو شد و عيد آمد و دل ها برخاست دل و دينم شد و دلبر به ملامت برخاست چو بشنوى سخن اهل دل مگو كه خطاست خيال روى تو در هر طريق همره ماست مطلب طاعت و پيمان و صلاح از من مست شكفته شد گل حمرا و گشت بلبل مست زلف آشفته و خوى كرده و خندان لب و مست در دير مغان آمد يارم قدحى در دست به جان خواجه و حق قديم و عهد درست ما را ز خيال تو چه پرواى شراب است زلفت هزار دل به يكى تار مو ببست تا به گيسوى تو دست ناسزايان كم رسد خدا چو صورت ابروى دلگشاى تو بست خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است رواق منظر چشم من آشيانه توست برو به كار خود اى واعظ اين چه فريادست تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست بيا كه قصر امل سخت سست بنيادست بى مهر رخت روز مرا نور نماندست باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است المنه لله كه در ميكده باز است اگر چه باده فرح بخش و باد گل بيز است حال دل با تو گفتنم هوس است از صبا هر دم مشام جان ما خوش مي شود كنون كه بر كف گل جام باده صاف است در اين زمانه رفيقى كه خالى از خلل است گل در بر و مى در كف و معشوق به كام است به كوى ميكده هر سالكى كه ره دانست صوفى از پرتو مى راز نهانى دانست روضه خلد برين خلوت درويشان است به دام زلف تو دل مبتلاى خويشتن است لعل سيراب به خون تشنه لب يار من است روزگاريست كه سوداى بتان دين من است منم كه گوشه ميخانه خانقاه من است ز گريه مردم چشمم نشسته در خون است خم زلف تو دام كفر و دين است دل سراپرده محبت اوست آن سيه چرده كه شيرينى عالم با اوست سر ارادت ما و آستان حضرت دوست دارم اميد عاطفتى از جانب دوست آن پيك نامور كه رسيد از ديار دوست صبا اگر گذرى افتدت به كشور دوست مرحبا اى پيك مشتاقان بده پيغام دوست روى تو كس نديد و هزارت رقيب هست اگر چه عرض هنر پيش يار بي ادبيست خوشتر ز عيش و صحبت و باغ و بهار چيست بنال بلبل اگر با منت سر ياريست يا رب اين شمع دل افروز ز كاشانه كيست مردم ديده ز لطف رخ او در رخ او كس نيست كه افتاده آن زلف دوتا نيست مردم ديده ما جز به رخت ناظر نيست زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيست راهيست راه عشق كه هيچش كناره نيست روشن از پرتو رويت نظرى نيست كه نيست حاصل كارگه كون و مكان اين همه نيست خواب آن نرگس فتان تو بى چيزى نيست جز آستان توام در جهان پناهى نيست بلبلى برگ گلى خوش رنگ در منقار داشت ديدى كه يار جز سر جور و ستم نداشت كنون كه مي دمد از بوستان نسيم بهشت عيب رندان مكن اى زاهد پاكيزه سرشت صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت آن ترك پرى چهره كه دوش از بر ما رفت گر ز دست زلف مشكينت خطايى رفت رفت ساقى بيار باده كه ماه صيام رفت شربتى از لب لعلش نچشيديم و برفت ساقى بيا كه يار ز رخ پرده برگرفت حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت شنيده ام سخنى خوش كه پير كنعان گفت يا رب سببى ساز كه يارم به سلامت اى هدهد صبا به سبا مي فرستمت اى غايب از نظر به خدا مي سپارمت مير من خوش مي روى كاندر سر و پا ميرمت چه لطف بود كه ناگاه رشحه قلمت زان يار دلنوازم شكريست با شكايت مدامم مست مي دارد نسيم جعد گيسويت درد ما را نيست درمان الغيا تويى كه بر سر خوبان كشورى چون تاج اگر به مذهب تو خون عاشق است مباح دل من در هواى روى فرخ دى پير مى فروش كه ذكرش به خير باد شراب و عيش نهان چيست كار بي بنياد دوش آگهى ز يار سفركرده داد باد روز وصل دوستداران ياد باد جمالت آفتاب هر نظر باد صوفى ار باده به اندازه خورد نوشش باد تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد حسن تو هميشه در فزون باد خسروا گوى فلك در خم چوگان تو باد دير است كه دلدار پيامى نفرستاد پيرانه سرم عشق جوانى به سر افتاد عکس روى تو چو در آينه جام افتاد آن كه رخسار تو را رنگ گل و نسرين داد بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانى داد هماى اوج سعادت به دام ما افتد درخت دوستى بنشان كه كام دل به بار آرد كسى كه حسن و خط دوست در نظر دارد دل ما به دور رويت ز چمن فراغ دارد آن كس كه به دست جام دارد دلى كه غيب نماى است و جام جم دارد بتى دارم كه گرد گل ز سنبل سايه بان دارد هر آن كو خاطر مجموع و يار نازنين دارد هر آن كه جانب اهل خدا نگه دارد مطرب عشق عجب ساز و نوايى دارد آن كه از سنبل او غاليه تابى دارد شاهد آن نيست كه مويى و ميانى دارد جان بى جمال جانان ميل جهان ندارد روشنى طلعت تو ماه ندارد نيست در شهر نگارى كه دل ما ببرد اگر نه باده غم دل ز ياد ما ببرد سحر بلبل حكايت با صبا كرد بيا كه ترك فلك خوان روزه غارت كرد به آب روشن مى عارفى طهارت كرد صوفى نهاد دام و سر حقه باز كرد بلبلى خون دلى خورد و گلى حاصل كرد چو باد عزم سر كوى يار خواهم كرد دست در حلقه آن زلف دوتا نتوان كرد دل از من برد و روى از من نهان كرد ياد باد آن كه ز ما وقت سفر ياد نكرد رو بر رهش نهادم و بر من گذر نكرد دلبر برفت و دلشدگان را خبر نكرد ديدى اى دل كه غم عشق دگربار چه كرد دوستان دختر رز توبه ز مستورى كرد سال ها دل طلب جام جم از ما مي كرد به سر جام جم آن گه نظر توانى كرد چه مستيست ندانم كه رو به ما آورد صبا وقت سحر بويى ز زلف يار مي آورد نسيم باد صبا دوشم آگهى آورد يارم چو قدح به دست گيرد دلم جز مهر مه رويان طريقى بر نمي گيرد ساقى ار باده از اين دست به جام اندازد دمى با غم به سر بردن جهان يك سر نمي ارزد در ازل پرتو حسنت ز تجلى دم زد سحر چون خسرو خاور علم بر كوهساران زد راهى بزن كه آهى بر ساز آن توان زد اگر روم ز پى اش فتنه ها برانگيزد به حسن و خلق و وفا كس به يار ما نرسد هر كه را با خط سبزت سر سودا باشد من و انكار شراب اين چه حكايت باشد نقد صوفى نه همه صافى بي غش باشد خوش است خلوت اگر يار يار من باشد كى شعر تر انگيزد خاطر كه حزين باشد خوش آمد گل وز آن خوشتر نباشد گل بى رخ يار خوش نباشد نفس باد صبا مشك فشان خواهد شد مرا مهر سيه چشمان ز سر بيرون نخواهد شد روز هجران و شب فرقت يار آخر شد ستاره اى بدرخشيد و ماه مجلس شد گداخت جان كه شود كار دل تمام و نشد يارى اندر كس نمي بينيم ياران را چه شد زاهد خلوت نشين دوش به ميخانه شد دوش از جناب آصف پيك بشارت آمد عشق تو نهال حيرت آمد در نمازم خم ابروى تو با ياد آمد مژده اى دل كه دگر باد صبا بازآمد صبا به تهنيت پير مى فروش آمد سحرم دولت بيدار به بالين آمد نه هر كه چهره برافروخت دلبرى داند هر كه شد محرم دل در حرم يار بماند رسيد مژده كه ايام غم نخواهد ماند اى پسته تو خنده زده بر حدي قند بعد از اين دست من و دامن آن سرو بلند حسب حالى ننوشتى و شد ايامى چند دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند دوش ديدم كه ملايك در ميخانه زدند نقدها را بود آيا كه عيارى گيرند گر مى فروش حاجت رندان روا كند دلا بسوز كه سوز تو كارها بكند مرا به رندى و عشق آن فضول عيب كند طاير دولت اگر باز گذارى بكند كلك مشكين تو روزى كه ز ما ياد كند آن كيست كز روى كرم با ما وفادارى كند سرو چمان من چرا ميل چمن نمي كند در نظربازى ما بي خبران حيرانند سمن بويان غبار غم چو بنشينند بنشانند غلام نرگس مست تو تاجدارانند آنان كه خاك را به نظر كيميا كنند شاهدان گر دلبرى زين سان كنند گفتم كى ام دهان و لبت كامران كنند واعظان كاين جلوه در محراب و منبر مي كنند دانى كه چنگ و عود چه تقرير مي كنند شراب بي غش و ساقى خوش دو دام رهند بود آيا كه در ميكده ها بگشايند سال ها دفتر ما در گرو صهبا بود ياد باد آن كه نهانت نظرى با ما بود تا ز ميخانه و مى نام و نشان خواهد بود پيش از اينت بيش از اين انديشه عشاق بود ياد باد آن كه سر كوى توام منزل بود خستگان را چو طلب باشد و قوت نبود قتل اين خسته به شمشير تو تقدير نبود دوش در حلقه ما قصه گيسوى تو بود دوش مي آمد و رخساره برافروخته بود يك دو جامم دى سحرگه اتفاق افتاده بود گوهر مخزن اسرار همان است كه بود ديدم به خواب خوش كه به دستم پياله بود به كوى ميكده يا رب سحر چه مشغله بود آن يار كز او خانه ما جاى پرى بود مسلمانان مرا وقتى دلى بود در ازل هر كو به فيض دولت ارزانى بود كنون كه در چمن آمد گل از عدم به وجود از ديده خون دل همه بر روى ما رود چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود از سر كوى تو هر كو به ملالت برود هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود خوشا دلى كه مدام از پى نظر نرود ساقى حدي سرو و گل و لاله مي رود ترسم كه اشك در غم ما پرده در شود گر چه بر واعظ شهر اين سخن آسان نشود گر من از باغ تو يك ميوه بچينم چه شود بخت از دهان دوست نشانم نمي دهد اگر به باده مشكين دلم كشد شايد گفتم غم تو دارم گفتا غمت سر آيد بر سر آنم كه گر ز دست برآيد دست از طلب ندارم تا كام من برآيد چو آفتاب مى از مشرق پياله برآيد زهى خجسته زمانى كه يار بازآيد اگر آن طاير قدسى ز درم بازآيد نفس برآمد و كام از تو بر نمي آيد جهان بر ابروى عيد از هلال وسمه كشيد رسيد مژده كه آمد بهار و سبزه دميد ابر آذارى برآمد باد نوروزى وزيد معاشران ز حريف شبانه ياد آريد بيا كه رايت منصور پادشاه رسيد بوى خوش تو هر كه ز باد صبا شنيد معاشران گره از زلف يار باز كنيد الا اى طوطى گوياى اسرار عيد است و آخر گل و ياران در انتظار صبا ز منزل جانان گذر دريغ مدار اى صبا نكهتى از كوى فلانى به من آر اى صبا نكهتى از خاك ره يار بيار روى بنماى و وجود خودم از ياد ببر شب وصل است و طى شد نامه هجر گر بود عمر به ميخانه رسم بار دگر اى خرم از فروغ رخت لاله زار عمر ديگر ز شاخ سرو سهى بلبل صبور يوسف گمگشته بازآيد به كنعان غم مخور نصيحتى كنمت بشنو و بهانه مگير روى بنما و مرا گو كه ز جان دل برگير هزار شكر كه ديدم به كام خويشت باز منم كه ديده به ديدار دوست كردم باز اى سرو ناز حسن كه خوش مي روى به ناز درآ كه در دل خسته توان درآيد باز حال خونين دلان كه گويد باز بيا و كشتى ما در شط شراب انداز خيز و در كاسه زر آب طربناك انداز برنيامد از تمناى لبت كامم هنوز دلم رميده لولي وشيست شورانگيز اى صبا گر بگذرى بر ساحل رود ارس گلعذارى ز گلستان جهان ما را بس دلا رفيق سفر بخت نيكخواهت بس درد عشقى كشيده ام كه مپرس دارم از زلف سياهش گله چندان كه مپرس بازآى و دل تنگ مرا مونس جان باش اگر رفيق شفيقى درست پيمان باش به دور لاله قدح گير و بي ريا مي باش صوفى گلى بچين و مرقع به خار بخش باغبان گر پنج روزى صحبت گل بايدش فكر بلبل همه آن است كه گل شد يارش شراب تلخ مي خواهم كه مردافكن بود زورش خوشا شيراز و وضع بي مالش چو برشكست صبا زلف عنبرافشانش يا رب اين نوگل خندان كه سپردى به منش ببرد از من قرار و طاقت و هوش سحر ز هاتف غيبم رسيد مژده به گوش هاتفى از گوشه ميخانه دوش در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش دوش با من گفت پنهان كاردانى تيزهوش اى همه شكل تو مطبوع و همه جاى تو خوش كنار آب و پاى بيد و طبع شعر و يارى خوش مجمع خوبى و لطف است عذار چو مهش دلم رميده شد و غافلم من درويش ما آزموده ايم در اين شهر بخت خويش قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع بامدادان كه ز خلوتگه كاخ ابداع در وفاى عشق تو مشهور خوبانم چو شمع سحر به بوى گلستان دمى شدم در باغ طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به كف زبان خامه ندارد سر بيان فراق مقام امن و مى بي غش و رفيق شفيق اگر شراب خورى جرعه اى فشان بر خاك هزار دشمنم ار مي كنند قصد هلاك اى دل ريش مرا با لب تو حق نمك خوش خبر باشى اى نسيم شمال شممت روح وداد و شمت برق وصال داراى جهان نصرت دين خسرو كامل به وقت گل شدم از توبه شراب خجل اگر به كوى تو باشد مرا مجال وصول هر نكته اى كه گفتم در وصف آن شمايل اى رخت چون خلد و لعلت سلسبيل عشقبازى و جوانى و شراب لعل فام مرحبا طاير فرخ پى فرخنده پيام عاشق روى جوانى خوش نوخاسته ام بشرى اذ السلامه حلت بذى سلم بازآى ساقيا كه هواخواه خدمتم دوش بيمارى چشم تو ببرد از دستم به غير از آن كه بشد دين و دانش از دستم زلف بر باد مده تا ندهى بر بادم فاش مي گويم و از گفته خود دلشادم مرا مي بينى و هر دم زيادت مي كنى دردم سال ها پيروى مذهب رندان كردم ديشب به سيل اشك ره خواب مي زدم هر چند پير و خسته دل و ناتوان شدم خيال نقش تو در كارگاه ديده كشيدم ز دست كوته خود زير بارم گر چه افتاد ز زلفش گرهى در كارم گر دست دهد خاك كف پاى نگارم در نهانخانه عشرت صنمى خوش دارم مرا عهديست با جانان كه تا جان در بدن دارم من كه باشم كه بر آن خاطر عاطر گذرم جوزا سحر نهاد حمايل برابرم تو همچو صبحى و من شمع خلوت سحرم به تيغم گر كشد دستش نگيرم مزن بر دل ز نوك غمزه تيرم نماز شام غريبان چو گريه آغازم گر دست رسد در سر زلفين تو بازم در خرابات مغان گر گذر افتد بازم مژده وصل تو كو كز سر جان برخيزم چرا نه در پى عزم ديار خود باشم من دوستدار روى خوش و موى دلكشم خيال روى تو چون بگذرد به گلشن چشم من كه از آتش دل چون خم مى در جوشم گر من از سرزنش مدعيان انديشم حجاب چهره جان مي شود غبار تنم چل سال بيش رفت كه من لاف مي زنم عمريست تا من در طلب هر روز گامى مي زنم بى تو اى سرو روان با گل و گلشن چه كنم من نه آن رندم كه ترك شاهد و ساغر كنم صنما با غم عشق تو چه تدبير كنم ديده دريا كنم و صبر به صحرا فكنم دوش سوداى رخش گفتم ز سر بيرون كنم به عزم توبه سحر گفتم استخاره كنم حاشا كه من به موسم گل ترك مى كنم روزگارى شد كه در ميخانه خدمت مي كنم من ترك عشق شاهد و ساغر نمي كنم به مژگان سيه كردى هزاران رخنه در دينم حاليا مصلحت وقت در آن مي بينم گرم از دست برخيزد كه با دلدار بنشينم در خرابات مغان نور خدا مي بينم غم زمانه كه هيچش كران نمي بينم خرم آن روز كز اين منزل ويران بروم گر از اين منزل ويران به سوى خانه روم آن كه پامال جفا كرد چو خاك راهم ديدار شد ميسر و بوس و كنار هم دردم از يار است و درمان نيز هم ما بى غمان مست دل از دست داده ايم عمريست تا به راه غمت رو نهاده ايم ما بدين در نه پى حشمت و جاه آمده ايم فتوى پير مغان دارم و قوليست قديم خيز تا از در ميخانه گشادى طلبيم ما ز ياران چشم يارى داشتيم در ميخانه ام بگشا كه هيچ از خانقه نگشود ما درس سحر در ره ميخانه نهاديم بگذار تا ز شارع ميخانه بگذريم خيز تا خرقه صوفى به خرابات بريم بيا تا گل برافشانيم و مى در ساغر اندازيم صوفى بيا كه خرقه سالوس بركشيم دوستان وقت گل آن به كه به عشرت كوشيم ما شبى دست برآريم و دعايى بكنيم ما نگوييم بد و ميل به ناحق نكنيم سرم خوش است و به بانگ بلند مي گويم بارها گفته ام و بار دگر مي گويم گر چه ما بندگان پادشهيم فاتحه اى چو آمدى بر سر خسته اى بخوان چندان كه گفتم غم با طبيبان مي سوزم از فراقت روى از جفا بگردان يا رب آن آهوى مشكين به ختن بازرسان خدا را كم نشين با خرقه پوشان شاه شمشادقدان خسرو شيرين دهنان بهار و گل طرب انگيز گشت و توبه شكن چو گل هر دم به بويت جامه در تن افسر سلطان گل پيدا شد از طرف چمن خوشتر از فكر مى و جام چه خواهد بودن دانى كه چيست دولت ديدار يار ديدن منم كه شهره شهرم به عشق ورزيدن اى روى ماه منظر تو نوبهار حسن گلبرگ را ز سنبل مشكين نقاب كن صبح است ساقيا قدحى پرشراب كن ز در درآ و شبستان ما منور كن اى نور چشم من سخنى هست گوش كن كرشمه اى كن و بازار ساحرى بشكن بالابلند عشوه گر نقش باز من چون شوم خاك رهش دامن بيفشاند ز من نكته اى دلكش بگويم خال آن مه رو ببين شراب لعل كش و روى مه جبينان بين مي فكن بر صف رندان نظرى بهتر از اين به جان پير خرابات و حق صحبت او گفتا برون شدى به تماشاى ماه نو مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو اى آفتاب آينه دار جمال تو اى خونبهاى نافه چين خاك راه تو اى قباى پادشاهى راست بر بالاى تو تاب بنفشه مي دهد طره مشك ساى تو غلام چشم آن تركم كه در خواب خوش مستى خط عذار يار كه بگرفت ماه از او گلبن عيش مي دمد ساقى گلعذار كو اى پيك راستان خبر يار ما بگو خنك نسيم معنبر شمامه اى دلخواه عيشم مدام است از لعل دلخواه گر تيغ بارد در كوى آن ماه وصال او ز عمر جاودان به ناگهان پرده برانداخته اى يعنى چه در سراى مغان رفته بود و آب زده اى كه با سلسله زلف دراز آمده اى دوش رفتم به در ميكده خواب آلوده از من جدا مشو كه توام نور ديده اى دامن كشان همي شد در شرب زركشيده از خون دل نوشتم نزديك دوست نامه چراغ روى تو را شمع گشت پروانه سحرگاهان كه مخمور شبانه ساقى بيا كه شد قدح لاله پر ز مى به صوت بلبل و قمرى اگر ننوشى مى لبش مي بوسم و در مي كشم مى مخمور جام عشقم ساقى بده شرابى اى كه بر ماه از خط مشكين نقاب انداختى اى دل مباش يك دم خالى ز عشق و مستى با مدعى مگوييد اسرار عشق و مستى آن غاليه خط گر سوى ما نامه نوشتى اى قصه بهشت ز كويت حكايتى سبت سلمى بصدغيها فادى ديدم به خواب دوش كه ماهى برآمدى سحر با باد مي گفتم حدي آرزومندى چه بودى ار دل آن ماه مهربان بودى به جان او كه گرم دسترس به جان بودى چو سرو اگر بخرامى دمى به گلزارى شهريست پرظريفان و از هر طرف نگارى تو را كه هر چه مراد است در جهان دارى صبا تو نكهت آن زلف مشك بو دارى بيا با ما مورز اين كينه دارى اى كه در كوى خرابات مقامى دارى اى كه مهجورى عشاق روا مي دارى روزگاريست كه ما را نگران مي دارى خوش كرد ياورى فلكت روز داورى طفيل هستى عشقند آدمى و پرى اى كه دايم به خويش مغرورى ز كوى يار مي آيد نسيم باد نوروزى عمر بگذشت به بي حاصلى و بوالهوسى نوبهار است در آن كوش كه خوشدل باشى هزار جهد بكردم كه يار من باشى اى دل آن دم كه خراب از مى گلگون باشى زين خوش رقم كه بر گل رخسار مي كشى سليمى منذ حلت بالعراق كتبت قصه شوقى و مدمعى باكى يا مبسما يحاكى درجا من اللالى سلام الله ما كر الليالى بگرفت كار حسنت چون عشق من كمالى رفتم به باغ صبحدمى تا چنم گلى اين خرقه كه من دارم در رهن شراب اولى زان مى عشق كز او پخته شود هر خامى كه برد به نزد شاهان ز من گدا پيامى انت روائح رند الحمى و زاد غرامى سينه مالامال درد است اى دريغا مرهمى ز دلبرم كه رساند نوازش قلمى احمد الله على معدله السلطان وقت را غنيمت دان آن قدر كه بتوانى هواخواه توام جانا و مي دانم كه مي دانى گفتند خلايق كه تويى يوسف انى نسيم صبح سعادت بدان نشان كه تو دانى دو يار زيرك و از باده كهن دومنى نوش كن جام شراب يك منى صبح است و ژاله مي چكد از ابر بهمنى اى كه در كشتن ما هيچ مدارا نكنى بشنو اين نكته كه خود را ز غم آزاده كنى اى دل به كوى عشق گذارى نمي كنى سحرگه ره روى در سرزمينى تو مگر بر لب آبى به هوس بنشينى ساقيا سايه ابر است و بهار و لب جوى بلبل ز شاخ سرو به گلبانگ پهلوى اى بي خبر بكوش كه صاحب خبر شوى سحرم هاتف ميخانه به دولتخواهى اى در رخ تو پيدا انوار پادشاهى در همه دير مغان نيست چو من شيدايى به چشم كرده ام ابروى ماه سيمايى سلامى چو بوى خوش آشنايى اى پادشه خوبان داد از غم تنهايى اى دل گر از آن چاه زنخدان به درآيى مى خواه و گل افشان كن از دهر چه مي جويى

توضیحات

افزودن یادداشت جدید

از من جدا مشو که توام نور ديده اى
از دامن تو دست ندارند عاشقان
از چشم بخت خويش مبادت گزند از آنک
منعم مکن ز عشق وى اى مفتى زمان
آن سرزنش که کرد تو را دوست حافظا
بيش از گليم خويش مگر پا کشيده اى

آرام جان و مونس قلب رميده اى
پيراهن صبورى ايشان دريده اى
در دلبرى به غايت خوبى رسيده اى
معذور دارمت که تو او را نديده اى
بيش از گليم خويش مگر پا کشيده اى
بيش از گليم خويش مگر پا کشيده اى