نماز شام غريبان چو گريه آغازم به ياد يار و ديار آن چنان بگريم زار من از ديار حبيبم نه از بلاد غريب خداى را مددى اى رفيق ره تا من خرد ز پيرى من کى حساب برگيرد بجز صبا و شمالم نمي شناسد کس هواى منزل يار آب زندگانى ماست سرشکم آمد و عيبم بگفت روى به روى ز چنگ زهره شنيدم که صبحدم مي گفت غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
به مويه هاى غريبانه قصه پردازم که از جهان ره و رسم سفر براندازم مهيمنا به رفيقان خود رسان بازم به کوى ميکده ديگر علم برافرازم که باز با صنمى طفل عشق مي بازم عزيز من که بجز باد نيست دمسازم صبا بيار نسيمى ز خاک شيرازم شکايت از که کنم خانگيست غمازم غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم غلام حافظ خوش لهجه خوش آوازم
لطفا منتظر باشید ...
