شراب بي غش و ساقى خوش دو دام رهند من ار چه عاشقم و رند و مست و نامه سياه جفا نه پيشه درويشيست و راهروى مبين حقير گدايان عشق را کاين قوم به هوش باش که هنگام باد استغنا مکن که کوکبه دلبرى شکسته شود غلام همت دردى کشان يک رنگم قدم منه به خرابات جز به شرط ادب جناب عشق بلند است همتى حافظ که عاشقان ره بي همتان به خود ندهند
که زيرکان جهان از کمندشان نرهند هزار شکر که ياران شهر بي گنهند بيار باده که اين سالکان نه مرد رهند شهان بى کمر و خسروان بى کلهند هزار خرمن طاعت به نيم جو ننهند چو بندگان بگريزند و چاکران بجهند نه آن گروه که ازرق لباس و دل سيهند که سالکان درش محرمان پادشهند که عاشقان ره بي همتان به خود ندهند که عاشقان ره بي همتان به خود ندهند
لطفا منتظر باشید ...
