• دوش مي آمد و رخساره برافروخته بود
  رسم عاشق کشى و شيوه شهرآشوبى
  جان عشاق سپند رخ خود مي دانست
  گر چه مي گفت که زارت بکشم مي ديدم
  کفر زلفش ره دين مي زد و آن سنگين دل
  دل بسى خون به کف آورد ولى ديده بريخت
  يار مفروش به دنيا که بسى سود نکرد
  گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ
  يا رب اين قلب شناسى ز که آموخته بود
  


• تا کجا باز دل غمزده اى سوخته بود
  جامه اى بود که بر قامت او دوخته بود
  و آتش چهره بدين کار برافروخته بود
  که نهانش نظرى با من دلسوخته بود
  در پى اش مشعلى از چهره برافروخته بود
  الله الله که تلف کرد و که اندوخته بود
  آن که يوسف به زر ناسره بفروخته بود
  يا رب اين قلب شناسى ز که آموخته بود
  يا رب اين قلب شناسى ز که آموخته بود