اى شاهد قدسى که کشد بند نقابت خوابم بشد از ديده در اين فکر جگرسوز درويش نمي پرسى و ترسم که نباشد راه دل عشاق زد آن چشم خمارى تيرى که زدى بر دلم از غمزه خطا رفت هر ناله و فرياد که کردم نشنيدى دور است سر آب از اين باديه هش دار تا در ره پيرى به چه آيين روى اى دل اى قصر دل افروز که منزلگه انسى حافظ نه غلاميست که از خواجه گريزد صلحى کن و بازآ که خرابم ز عتابت
و اى مرغ بهشتى که دهد دانه و آبت کاغوش که شد منزل آسايش و خوابت انديشه آمرزش و پرواى ثوابت پيداست از اين شيوه که مست است شرابت تا باز چه انديشه کند راى صوابت پيداست نگارا که بلند است جنابت تا غول بيابان نفريبد به سرابت بارى به غلط صرف شد ايام شبابت يا رب مکناد آفت ايام خرابت صلحى کن و بازآ که خرابم ز عتابت صلحى کن و بازآ که خرابم ز عتابت
لطفا منتظر باشید ...
