حكمت 357 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

گل فكرت آينه روشن است
نظر پاكى و عبرت و اعتبار
ادب بر تو و كار و راهت بس است
كه از بهر ديگر كسى در جهان
ندارى خوش و رد كنى بى امان

همانا كه علم، بسته ى بر عمل
هر آنكس، كه دانست، عمل كرد و كار
و دانش عمل را ندا مى كند
گر آن را پذيرد، از آن گنج علم
و گرنه، شود، دانش از آن عمل
بدورو، عمل، مبتلاى خلل

هلا... مردمان سراى فنا
متاع جهان و زر و سيم و مال
و كالاى دنياى مردود و پست
گياه پلاسيده و خشك و ريز
پس از اين چراگاه و صحرا و دشت
بحان و دل و ديده، دورى كنيد
كه كوچيدن و گشتن از آن بدور
از آسايش در لجن زار آن
ثمربخش و پربهره تر در جهان
كم و اندك از كيل و پيمانه اش
هر آينه پاكيزه تر در روال
مقرر شده بر كسيكه در آن
تهيدستى و فقر در آخرت
كمك گشته بهر كسيكه از آن
گلستان جانبخش آسودگى
كسى را كه پيرايه ى سيرتش
دو چشمان او را سيه كرد و كور
چو آن تيره چشمى كه از مادرش
كسيكه بخود، مهر آنرا، شعار
كند خاطرش را پر از درد و رنج
كه آنها.... بدنيا و آب و گلش
دگرگونى و حالت ترسناك
كند قصد و عزمى، دلش را بدرد
و همى، ورا در زمانه غمين
بدينگونه در منجلاب سپنج
كه تا راه باز ورود و خروج
ميان گلويش گرفته شود
پس او را بگور سيه افكنند
بنحوى كه بند دو رگ، از دلش
فنايش، براى خداوندگار
برافكندنش در بيابان و گور
براى رفيقان او راحت است
خداجو، بچشمان عبرت، نظر
بميزان و مقياس رفع علاج
بناچارى و حالت اضطرار
غذاى خودش را بدست شرف
بگفتار دنيائى و گنج و مال
بگوش پر از خشم و با دشمنى
اگر گفته گردد فلانى بسال
شود گفته بيچاره و مستمند
و گر بر بقايش، بدل شادمان
براى فنايش، در اندوه و درد
چنين است احوال انسان بدهر
و حال آنكه روزى كه مردم در آن
نگشته پديدار و از رخ حجاب
نيفكند و غرش نكرده عذاب