حكمت 143 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

وليكن خودش وعظ شايان و پند
بگفتار خود نازد و در عمل
عملكرد او اندك است و پشيز
در آنچه كه فانى شود در جهان
در آنچه كه جاويد و دارد بقا
كند سستى و گيرد آسان و سهل
هر آنچه كه از طاعت و بندگى
غرامت بپندارد و درد و رنج
هر آنچه كه تاوان جرم است و زشت
غنيمت شمارد بكار و عمل
ز مرگ و اجل، ترسد و در هراس
به پيش از زمانى كه فرصت ز كف
بكردارد نيكو ندارد شتاب
ز ياغيگرى كس ديگرى
شمارد كبير و بزرگ و كلان
گناهى كز آنش، فزون و بزرگ
ز خود، خرد و اندك، شمارد، بكار
و از طاعت خود گزاف و فزون
همان طاعتى را كه از ديگرى
همانا كه او بر دگر مردمان
كسان را بگيرد بزير فشار
بخود، سهل و آسان نگر در روال
عبث گوئيش را به وهم و گمان
فزاينده تر راغب است و به دل
كه تا با فقيران و بى چيز و مال
پى سود خود بر زيان دگر
و از بهر سود دگر مردمان
نمى سازد امرى و حكمى صدور
دگر مردمان را، به راه نجات
وليكن خودش را براه و روال
هر آينه از او بجان پيروى
و خود معصيت مى كند در جهان
حقوق خودش را تمام كمال
ولى... حق ديگر كسان را تمام
و از مردمان ترسد و در هراس
نه در راه آنكس كه خلقش نمود
و در كار مردم ز پروردگار
نميترسد و سركش است و شرار

سرانجام هر آدمى در روال
بود نوش و يا آنكه تلخ و وبال