حكمت 037 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

هلا، اى پسر از منت، چار و چار
نما حفظ و در خاطرت، زنده دار
كز آنها هر آنچه بجا آورى
خرد، بر گزيده ترين غنا
زياده ترين بلا و نياز
و بالاترين نماى هراس
گرامى ترين بزرگى و جاه
هلا، نور چشمان و فرزند من
ز همراهى احمق ساده دل
كه مى خواهد او، بر تو سود عيان
گريزان شو از همدمى بخيل
كه او، از تو، با بخل و كين و حسد
هر آنچه كه بسيار و شايان، به آن
به پرهيز و كن دورى و برحذر
ز همراهى با تبهكار و بد
كه او، با فسونش، تو را در جهان
بپرهيز و كن دورى بيدريغ
از آنكس كه بيش و زياده دروغ
كه او شوره زار است و مثل سراب
كه بهرت، هر آنچه، بدور است، پيش
و ز آنچه كه نزديك چشم است و دور
نمايش دهد، خوار و زار و ضمور

نشايد بدوش نوافل، سوار
بوقتى كه بر پيكر واجبات
رساند زيان و ضرر در جهات

زبان خردمند، پشت دلش
دل بيخرد در دهانش، تپد
دل احمق اندر دهانش تپد
زبان خردمند، درون دلش
كند باغبانى باغ گلش

جهاندار بخشنده كائنات
غم و رنج و بيماريت را بدهر
گناهان جانت، شود بر طرف
پى ناخوشى و غم و درد و رنج
نباشد جزائى براى مريض
كه بل، آن گناهان تن را، عيان
همانند اوراق و انبوه برگ
فروريزد و مى كند سر بگور
و پاداش لفظ و سخن، بر زبان
سزاى عمل، حاصل دست و پاست
خداوند سبحان جان آفرين
بانگيزه ى نيت صاف و پاك
زهر يك از اين بندگانش، بذات
كند داخل عدن خلد و بهشت
گلستان و اقصار زرينه خشت