حكمت 097 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

روا كردن حاجت و آرزو
نباشد سزاوار و شايان، مگر
بكوچك شماريدنش، تا بزرگ
به ستر و نهان كردنش، تا عيان
به سير و شتاب در انجام آن
مهنا شود كار و فرجام آن

رسد روزگارى بر اين مردمان
كه در آن خردمند و نيكو خصال
مگر آنكه نمام جادو سرشت
و خوانده نگردد كسى نكته سنج
شمرده نگردد كسى ناتوان
در آن روزگاران شر و فساد
هر آنچه كه راه خدا مى دهند
غرامت شمارند و تاوان مال
و همبستگى را بايل و تبار
برخ مى كشانند و منت نهند
پرستيدن ذات حق را عيان
بمردم از آن فخر و نخوت كنند
همانا كه در آن زمان، پادشاه
كند با كنيزان خود مشورت
بفرماندهى كردن كودكان
در الياف انديشه ى خواجگان
اسير است و در بند بيمايگان

كهن جامه اى، ژنده و وصله دار
بديدند و درباره اش گفتگو
بحكمت سخن گفت و فرمودشان
كه با آن، دل آدمى، در روال
و نفس ستمكار و اماره، رام
وز آن، مومنين، در جهان، پيروى
نمايند و در راه حق، رهروى

هر آينه دنيا و ديگر سراى
دو خصمند و ناجور و در ماسوا
كسى كه بدنيا، بمهر و وفا
سراى دگر را بدوناروا
بجان كرده با آن سرا، دشمنى
و آن دو، همانند غربند و شرق
كه رهرو بمابينشان در جهان
كه سمت يكى شان، بكنكاش خويش
از آن ديگرى، مى شود دور دور
و آنها، پس از اين همه اختلاف
بمثل دو زن، در دل و جوهرند
كه داراى يك همسر و شوهرند