حكمت 277 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

به هر كس، كه تعجيل و امر شتاب
طلب مى كند فرصت و وقت بيش
هر آن آدمى را كه مهلت دهند
بتاخير وقتش بهانه ز كار
بجان گيرد و ميكشد انتظار

همانا كه در كاروان زمان
بچيزى، نگفتندش اندر جهان
مگر آنكه از بهر آن روزگار
و روز بدى را، بستر و خفا
ببردارد و كوبدش با جفا

ز شخص على، از قضا و قدر
بفرمودشان در جواب سئوال
رهى تار و باريك و پرپيچ و خم
در آن داخل و رهسپار و روان
و بحرى عميق است و درياى ژرف
شناور بتوفان بحر قضا
نهان مانده و سر و راز خداست
دل و جان خود را، در آنش، برنج
مداريد و در زير بار شكنج

هر آنگه، خدا، بنده اى را، عيان
ز بينائى و دانش او را، بدور
حكمت 281
براى رضاى خداوندگار
در آئين حق بود و روح وقار
سر آمد بجان بود و دينش هدف
بچشم وى و واژگونه بنا
عيان مى نمود و شريف و سترگ
دلش، از دوروئى، مخطط نبود
نمى جست و مثل دگر مردمان
نمى كرد و درباره اش گفتگو
بپاكى زهد و برازندگى
نمى برد و ميكردش از دم نثار
بلفظ و زبان بود و پرعقل و هوش
همى داد و پى كرده مى شد، محن
نبوده، كسى، همچو او، در ميان
فرو، مى نشانيد، بجام توان
بتن بود و شير و يلى، در روان
گمان مى نمودند و خوار و عليل
پديد مى شد و با وجود و نهاد
بحان بود و غران يلى، در ميان
دلير و گوى بود و در سير و گشت
نمى كرد اظهار و بر كس خلل
همى آمد و مى نمودش بيان
نمى كرد و در كرده اش واكنش
همى جستى و حجت كاره اى
بر او، مهر و يا خشم تن مى تنيد
نميكرد و از زخم و رنج و وبال
همى جست و شهد زلال صفا
بجان مى نمودش بدون خلل
نميگفت و مى زد لگد بر هوس
گهى مى شدند و برخ، خيره اش
نبودند و دژ بود و حق قالبش
ز نشر سخن بود و داد و خروش
نمودار ره ميشد و آشكار
ز ميل هوسباره دارد نشان
بجان ميشد و كار مردوده طرد
بدوران دنيا و گشت زمان
صفات گهر بار شايسته را
بر آنها هواخواه و راغب شويد
نداريد و سستيد و خسته روان
بباشيد و از جهل و غفلت بدر
خوشايند و شايان و راجح تر است
جدا ماندن از گنج نامى آن
جدا ماندن از گنج نامى آن