حكمت 119 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

و قيحانه مى خندد و غافل است
بشمشير لحن فصيح و بليغ
بود مثل آنكه بدهر فنا
هيولاى ويرانگر و نام مرگ
پى غير ما در زمين و زمان
و گويا كه حق در سراى جهان
شده لازم و فرض و حتم و ضرور
و گويا كه آن مردگانى كه ما
همه رهروانند و در سير گشت
تماميشان را در آن گورشان
و دارائى و مالشان را، فرو
بود مثل آنكه در عالم كه ما
پس از آن گروه و فنا گشتگان
همه سرمديم و بدور زمان
كه بر آن كسانى كه اندرز و پند
فراموششان كرده ايم و براه
بهر آفتى و زيان مبتلا
خوشا آنكه نفسش، بكار و عمل
عملكرد و كارش، پسنديده است
و آهنگ و قصدش، بدل نيك و پاك
و اخلاق و خويش، نكو و خوش است
فزونى دارائيش را، بدل
عيان كرده انفاق و در راه حق
زبان خودش را، ز پرچانگى
بديهاى خود را، ز مردم، بدور
و سنت، بر او، مشكل و كار سخت
ببدعت، بر او نسبتى، در جهان
ندادند و بوده ز خيل مهان

بود رشك زن، كفر و خاشاك راه
ولى غيرت مرد آگاه و پاك
بود نور ايمان و بس تابناك

بر اسلام و آئين وارستگى
كه پيش از من هرگز كسى در جهان
هر آينه اسلام و آئين پاك
اطاعت، بحق است تسليم دل
و گردن نهادن، باحكام حق
يقين، باور است و قبول شرف
قبول، اعتراف است و اقرار آن
و، خستو شدن، سعى و آمادگى
ادا كردنش، كوشش است و عمل
بدنيا و در كاروان ملل