حكمت 125 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

على رهبر مومنين و امام
حوالى كوفه بشهر قبور
لبانش همانند غنچه شكفت
هلا، ساكنين سراهاى غم
اسيران در بند و بى زاد راه
قبور سياه و لحدهاى تار
ايا، ساكنين پريشان خاك
هلا، از وطن ماندگان بدور
هلا، بيكسان و عزيزان يار
هلا، اى غريقان غرقاب بيم
شما، قائد ما و بر مردمان
كه در پيش اين قافله رفته ايد
و ما، پيروان شمائيم و زود
هر آينه در منزل و خانه تان
زنان شما را گرفتند و عقد
و اموالتان را، بتقسيم و پخش
و اين آگهى از روالى و كار
كه در پيش ما و مسير زمان
پس آنچه كه در نزد و پيش شماست
پس از آن بياران دمساز خويش
بدانيد و گر از پى اين گروه
اجازت، بگفتار و نشر سخن
براى شما، آگهى و خبر
كه از بهترين توشه و زاد راه
بود زهد و پرهيز و پاكى راه

على رهبر عالم و كائنات
زمانى كه بشنيد، مردى، بدهر
بفرمود و بر رهروان و شهود
الا، اى نكوهنده ى روزگار
كه بردار دنيا، نكوهش كنى
تو كه بر فريب سراپرده اش
بسر خاب رخساره ى ياوه اش
خورى جام زهر، و رتيل فريب
تو آيا؟ بدنيا و دار بلا
كه آنرا بجرئت نكوهش كنى
تو بر آن، گناه و بزه، مى نهى
و يا اينكه دنيا، بتو، در عمل
جهان، از كجا و چه وقتت پريش
و يا... كى؟ اجير و فريبت بداد
كه يا بر مكانهاى غمناك خاك
كه اجداد تو، روى آنها، برو
و پوسيدگى بدنهايشان
و يا... بستر و جاى خواب ابد
كه از مادرانت، در آن خفته اند
چه بسيار و بيحد بدستان خويش
پرستارى و خدمتى كرده اى
و از بهر آنان، دوا و شفا
ز سود دوا، از پزشكانشان
دواى تو در بامداد و پگاه
غمت، بهرشان، سود و بهره نداشت
هراسيدنت، بر كسى، در زمان
نباريده از وحشتت، فائده
تو درباره اش، بر رضاى دلت
به نيرويت، از او، فنا را، بدور
هر آينه دنيا، ورا، بهر تو
به بنموده سرمشق و نصب و نشان
فنا گشتنش را، هلاكت قرار
همانا كه دنيا، سراى مكين
براى كسيكه، به او، در يقين
سراپرده ى ايمنى از عذاب
براى كسى كه كند درك، و هوش
وز آنچه كه بر مردمان جهان
بدل جست و پى برد و داننده اش
سراپرده ى بى نيازى و شاد
بجانست و گلزار و مهد مراد