حكمت 412 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

چنين گفته اند و روايت شده
كه مابين اصحاب و ياران امام
زنى شاد و فتان و عشوه كنان
برايشان گذشت و شد از رخ هدف
باندرز و حكمت، جناب على
همانا كه چشم و دل اين نران
بطغيان نفس و هوا و هوس
و اين گونه ديدار و تيرنگاه
در ايشان و بر تيره هاى فحول
به تهييج و تحريك شهوت، سبب
پس هر گه، يكى از شمايان، اگر
كه او را خوش آيد بحسن و جمال
ببايد كه با همسر و اهل خويش
همانا كه او هم، زنى، چون زن است
يكى از خوارج، و قيحانه گفت
خدايش، بكفران و كافر كشد
چه، او را فقيه و خردمند دهر
صحابه، بجستند كاورا كشند
قشمشم، بفرمودشان، مهلتش
مباشيد، و بايد بدشنام او
به سب، پاسخش داد و يا آنكه او
شود عفو و ارشاد و در حسن و خو

ترا، ميوه ى حسن عقلت، بس است
كه راه كج تيره ات را عيان
ز راه نجات و طريق فلاح
كه باشد براى تو خير و صلاح

نكوئى و حق را بجا آوريد
كم و اندكش را به هيچ و پشيز
ازيرا كه خردش كلان و بزرگ
كمش بى نهايت فزون و زياد
و بايد كسى از شما در جهان
كه ديگر كس از من در انجام آن
سزاوار و بر حق و شايان تر است
كه بر ذات پروردگار جهان
دگر كس سزاوار و شايسته تر
ازيرا پى هر يك از خير و شر
بود اهلى و شخص دارنده اى
هر آنگه، كز آن دو، يكى را، بدل
هوادارش آنرا بجاى شما
كسانش بجاى شمايان عمل
كنند و نيايد بنيكى خلل

هر آنكس، نهان و دلش را درست
خدا، ظاهرش را درست و عيان
هر آنكس كه از بهر دينش عمل
خدايش بدنيا حمايت كند
كسيكه نكو سازد و صاف و پاك
هر آنچه كه بين خداوند و خويش
خدا، آنچه را كه بدور زمان
نكو سازد و سرفرازش كند
غريق مباهات و نازش كند