حكمت 262 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

روايت شد و ثبت و ضبط كتاب
بوقتى كه شخص عمر، در حجاز
كه از زيور كعبه و كثرتش
به نزدش سخن جست و آمد ميان
گروهى بگفتندش ار بهر جنگ
كنى خرج و برج كسان سپاه
ثوابش، فزونست و پاداش آن
كه كعبه، جلا را چه خواهد كند؟
عمر را چنين عزم شايان كار
كه بردارد و صرف جند و سپاه
و درباره ى آن، ز شخص على
همانا كه قرآن پروردگار
بپيغمبر و ناجى كائنات
سلام خداوندگار ودود
كه اموال روى زمين، بر چهار
نخست، مال و دارائى مسلمين
كه فى الجمله را طبق حق و حساب
بفرموده تقسيم و رايج نمود
دوم، آنچه را كه ز جنگ و خراج
برزمندگانى كه خود مستحق
بفرموده بخش و بر آنان بداد
سوم، خمس بر حق، كه ذات خدا
بجا و مكان خودش، برقرار
چهارم، هر آنچه كه راه خدا
وز اموال و غلات و نقد و ذكات
خدا در محلش، نهاد و قرار
و اين زيور كعبه در آن زمان
كه آنرا، خدا، حال خود، واگذاشت
و از روى نسيان، نكردش رها
مكانش، نبوده، بذاتش، نهان
پس آنرا، تو بر جاى امنش گذار
همانگونه كه ذات رب و رسول
عمر، گفتش ار تو نبودى بدهر
هر آينه ما در زمين و زمان
گرفتار و رسوا و بى آبرو
و آن زيور كعبه را، جاى خويش
نهاد و نكردش حراج و پريش

روايت شده در حضور على
دو كس را كه از مال پروردگار
پليدى و دزديشان آشكار
رساندند و زان دو، يكيشان، غلام
و آن ديگرى، بنده زر خريد
پس آن سرور و قائد انس و جان
چنين گفت و امر گرانمايه كرد
همانا كه از بهر و بر اين غلام
كه از آن و مال خداوندگار
نميباشد حدى و ضرب و جزا
كه برخى ز دارائى مسلمين
ببلعيد و خورد و بكامش فرو
و اما... پى ديگرى، حد، روان
بدين حكم شايسته اش، دست او
بريده شد و در وبالش، فرو