حكمت 423 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

همانا كه روزى، دو نوع و طريق
نخستين، تو را جويد و مال تست
پس آن كس كه خواهان دنياى پست
هيولاى مرگش نمايد كمين
وزين كاخ فانى، برونش برد
كسيكه سراى دگر را طلب
كهن دير گيتى، ورا، جستجو
كه تا او، از آن، روزيش را تمام
ستاند بدنيا و بلعد بكام

همانا كه ياران پروردگار
كسانى بدهرند و در روزگار
كه بر بطن دنيا و دار فنا
بوقتيكه مردم بچشم هوس
بشكل نمايان و بر ظاهرش
بپايان آن جذب و سرگرم كار
بوقتيكه مردم به امروز آن
سراسيمه مشغول تا زندگى
بشمشير زهد و شرف، مى كشند
ز دنيا، از آنچه، كه ترسنده اند
كه اين رهروان را بشمشير غدر
ز دنيا، از آنچه، كه داننده اند
كه اين عابدان را در عالم رها
رها مى كنند و از آنش بدور
و بينا بجانند و با چشم دل
فزون بهره ور گشتن ديگران
كم و اندك از فايده بردن است
بكف جستن و بهره گيريشان
زيان و ضرار و ز كف دادن است
بجان و دل و فكرشان، دشمنند
همان را، كه مردم، به آن، در صفا
و با عقل و انديشه، در سازشند
كه مردم، به آن، طاغى و دشمنند
بانگيزه اين شريفان پاك
كتاب گران مايه دانسته شد
و با آن كتاب شريف و عظيم
هم آنان، شناسا، شدند و بعلم
به ايشان، كتاب خدا، در جهان
و با آن كتاب عظيم و بزرگ
هم آنان، بپا مانده اند و بجا
اميدى، فراتر، ز اميدشان
و ترسى گرانتر از آن بيمشان
ندانندش از خصلت و خيمشان

... و جان و دل، نقش و رنگ
كه عيش و خوشى و نشاط و سرور
و بار گناهان براى ابد
بجا ماند و ضرب و مشت و لگد