حكمت 314 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

بوقتى على را نشان طريق
به چيزى كه بر فكرتش سازگار
بفرمودش حضرت كه بر تو بجان
كه شخص مرا رهنمائى كنى
و من، خير و انديشه ام را در آن
پس هر گه ترا طاعت و پيروى
توام، پيروى كن بكار و عمل
مياور بايمان پاكت خلل

روايت شده چون جناب امام
بايلى گذشت و در آنجا، زنان
پى گشتگان اشك رنگين چشم
و حرب، كز بزرگان آن قوم و ايل
مشرف شد اندر حضور امام
زنان شمايان، مگر با خروش
بمردانتان، سلطه و چيرگى
وز اين ناله و داد و افغانشان
نخواهيدشان، نهى و بسته دهان
در اين ايده شد حرب روشن روان
بپاى پياده، كه مولا، سوار
امامش بگفتا كه رجعت نما
پى چون تو شخصى، پياده روى
بدنبال مانند من، در روال
و بر حاكم و بهر فرمانروا
براى خدا جو، گزند است و درد
ذليلى و خوارى و زندان مرد

چو بر كشتگان خوارج، على
بگفتا: گرفتار اندوه و رنج
كه بر خيلتان، شر و خسر و زيان
كسيكه شما را در عالم، فريب
بفگتندش اى رهبر مومنين
چه كس آن كسان را، بدنيا، فريب
بفرمودشان با بيان رسا
عزازيل گمره كننده بدهر
و انفاس اماره شان، بر بدى
پى آرزوهاى تب دارشان
زده گول و بنمود، مغرورشان
ره معصيت را بر آنان گشود
به پيروزى و چيرگى وعده داد
تماميشان را، بسختى و رنج
در آتش فكند و بويل شكنج

از انجام اعمال زشت و شرار
بهر جاى مخفى و در هر نهان
كه شخص گواه خود بر آن حاكم است
بجرم و بزه، ناظر و راقم است