حكمت 259 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

به نزدم بيا تاز آنش، همه
بتو گويم و گر كلام مرا
ز خاطر، زدودى، كس ديگرى
كند حفظ و در دل نگهداردش
ازيرا سخن چون شكار رموك
كسى مى ربايد، بجان و دلش
كس ديگر آن را ز كف مى دهد
ز هوش و روانش، بتك مى جهد

هلا آدمى زاده ى صحنه ساز
كنون بهر فرداى خود، در هراس
ازيرا كه فردا اگر روز تو
خدا روزيت را، در آن بيدريغ
رساند همانند باران ميغ

به يار و رفيقت، بدل كن، وفا
باندازه ايكه ز حدش برون
كه شايد شود سركش و دشمنت
به خصمت، بعدل و ميانه روى
كه شايد شود ياور و غمخوار تو
بروزى و شخص هوادار تو

همانا كه مردم، دو فوج و گروه
يكى در شبستان دار فنا
كه او را سراپرده ى زندگى
گرفتار و زار و پريشان خويش
شدش مانع طاعت و مغفرت
هراسد كه اخلاف وى تنگدست
ز فقر و تهيدستيش در امان
همه عمر خود را در ايام دهر
پى قسمت و بهره ى ديگرى
يكى... در جهان از پى آخرت
و بى آنكه سعى و تلاش و عمل
هر آنچه برايش، بامر قضا
برايش رسد، در زمين و زمان
پس او، هر دوان بهره را جمع خويش
و هر دو سرا را در عالم بكف
و نزد خدا، گشته با آبرو
و از ذات پاك خداوندگار
نخواهد دمى حاجتى و نياز
كه ذات خدايش... نسازد، روا
بحالش شفا و بزخمش، دوا