حكمت 181 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

شگفتا... مگر با مصاحب شدن
وليكن بانگيزه همرهى
نخواهد رسد بر كسيكه عيان
اگر تو... بشوراى امت، زعيم
زمام امور بشر را بكف
چگونه باين جاه و فر و مقام
كه اصحاب انديشه و راى و فكر
نبودند و آراى آنان، مصيب
و گر آنكه با حجت خويشيت
بر آنان شدى چيره و برترى
هر آينه ديگر كسى بر رسول
سزاوار و نزديك و شايان تر است
ز هر همدمى، يار و جانان تر است

هر آينه اين آدمى در جهان
كه بر سويش از هر طرف غول مرگ
اجل، باسنان روانكاه و تيغ
چپاول شده، راحل و مردمى است
بليات و سيل مصائب بر او
بهر جرعه اش، نيش و زخم گلو
بهر لقمه اش درد و اندوه و رنج
و هرگز كسى نائل نعمتى
مگر نعمت ديگرى را ز كف
بروزى ز ايام عمرش بدهر
نبيند سحرگاه خود را مگر
همانا كه ما، ياوران فنا
روانهاى ما مهد و آماج غم
كه پس از كجا بر بقا و دوام
بدل آرزومند و اندر اميد
بحالى كه اين گردش روز و شب
بچيزى... بزرگى و فخر و شرف
مگر آنكه در رجعت خود شتاب
تمامى آنچه كه آنان بنا
هر آنچه تلمبار و بر روى هم
پراكنده كرد و ز آنان بدور
نمود و در اعماق گودال گور

هلا... آدميزاده ى روزگار
هر آنچه، زياده، ز روزى خويش
تو در آن، براى كس ديگرى
خزينه نگهدار و ياريگرى

هر آينه در آسمان قلوب
بدلها، بسى خواهش و آرزوست
رو آوردن و چهره گرداندن است
پس، از گلشن آرزوهايشان
بكاشانه و سويشان، با شتاب
ازيرا بوقتى كه سيمرغ دل
بپژمردگى افتد و ناتوان
شود كور و غمناك و رنجه روان