حكمت 072 - ترجمه منظوم نهج البلاغه نسخه متنی

هر آنچه كه آيد بحد و شمار
هر آنچه كه بايد رسد، مى رسد
شود قسمت و بهر روزى، رصد

هر آنگه بدور زمانه امور
بسامان رسانى و انجامشان
بآغازشان، سنجش در عمل
شود، تا بر آنها، نيايد خلل

هلا، دار دنياى تيره سرشت
زمن، بگذر و از دو چشمم، بدور
تو، آيا؟ جمال خودت را، بمن
و يا اينكه بهرم بشوقى و ذوق
بسوى خودت مى كشى و، فريب
همانا كه نزديك و در ره، مباد
چه دور است و در حد و فاصل، بعيد
برو ديگرى را، بمكرت فريب
مرا، در ديار غم و درد و رنج
تو را، من، اكيدا، سه باره، طلاق
كه در آن، دگر، رجعت و بازگشت
سراپرده ى زندگانى تو
بلندى و ارجت، كم و اندك است
اميد دل و آرزوى تو پست
و، اى، واى و افسوس و افغان و آه
و دورى مقصود و سير و سفر
و سختى جاى و رود و مكان
محل زمين لرزه ى پرتكان

خدايت كند رحم و رقت، كه تو
كه شايد بروح و روان و وجود
قضائى كه بايسته و لازم است
و آن سرنوشتى كه حتم و ضرور
گمان كردى و در نشان و هدف
و گر اين چنين بود، كيفر، تباه
ثواب و عقاب و سئوال و جواب
نويد به نيكى و خلد و بهشت
سقط مى شد و محو و بيفائده
خداوند رحمان و سبحان و پاك
بفرموده فرمان و حكم گران
به آزادى و بينش و اختيار
و نهى عيان كرده با بيم و ترس
هراس عذاب و شرار عقاب
و تكليف آسان نموده بكار
نفرموده دستور دشوار و سخت
بكردارد اندك، جزاى فزون
و او را، بدهر و جهان، سركشى
بانگيزه آنكه مغلوبشان
و فرمان بايسته اش را بكار
بانگيزه ى آنكه ناچارشان
و پيغمبران را بدنيا و دهر
پى بازى و شوخى و سرخوشى
كتب را، پى ملت و مردمان
روانه، نكرده به بيهودگى
زمين و سماوات و بحر حيات
در آنها بود، از قبيل كرات
نفرموده بيجا و بيهوده خلق
بود، آن، گمان كسانى بدهر
هر آينه افسوس و واى و دريغ
بر آنان كه كافر شدند و نژند
از آن دوزخ و آتش شعله ور
كه گردد بجانهايشان، حمله ور

بر حكمت و نوبرش را، بدل
بهر جا كه باشد بسعى و تلاش
كه حكمت در آن سينه ى مرد پست
بسا، هست و در گوشه ى سينه اش
غريق پريشانى و اضطراب
كه تا آنكه آيد از آنجا برون
و در سينه مرد حق و وزين
شود داخل و در دلش، جايگزين

همانا كه حكمت در اكناف دهر
گهر كان و گم گشته ى مومن است
پس آن را فراگير و در جان خويش
نما ثبت و آذين ايمان خويش