108. گفتگوى پدر با پسر در مورد سفر موفقيت آميز

پهلوان زور آزمايى بر اثر پرخورى و شكمبارگى به سختى و ناسازگارى روزگار مبتلا شده بود و بر اثر تهيدستى، جانش به لب رسيده بود. نزد پدر رفت و از دشواريها و ناكاميهاى زندگى گله كرد و گفت: اجازه بده سفر كنم، بلكه با قوت بازو، همت كنم و چيزى به دست آورم.

پدر گفت: اى پسر! اين خيال باطل را از سر بيرون كن، قناعت پيشه ساز، و خود را به خطر نيفكن، كه بزرگان گفته اند: «بخت و سعادت به كوشيدن نيست، و از حوادث تلخ روزگار گريز نمى باشد.»

پهلوان گفت: براى سفر فايده هاى بسيار است مانند: شادى دل، كسب درآمد مادى، ديدن شگفتيها، تحصيل مقام و ادب، افزايش مال، فراهم آوردن معاش زندگى، يافتن دوستان و تجربه روزگار، چنانكه رهروان راه سير و سلوك گفته اند:

پدر گفت: اى پسر! همان گونه كه گفتى منافع سفر، بسيار است ولى بطور قطع تنها، اين منافع به يكى از پنج گروه مىرسد:

1 - بازرگانى كه با داشتن دارايى و كالاهاى تجارتى و غلامان و كنيزان دلربا و خدمتگزاران چاكر، هر روز به شهرى رود و هر لحظه از تفرج گاهى بگذرد و از نعمتهاى دنيا بهره مند گردد.

(282)

2 - دانشمندى كه در گفتار، شيرين گوست و نيروى فصاحت و رسايى بيان دارد، چنين كسى هرجا رود، مردم از او احترام كنند و به او خدمت نمايند.

3 - زيبايى، كه موجب مىشود صاحبدلان به او اشتياق يابند، همان گونه كه بزرگان گفته اند: «اندكى جمال از بسيارى مال بهتر است.» و نيز گويند: چهره زيبا، مرهم دلهاى خسته و كليد درهاى بسته است، ناگزير در همه جا همنشينى با او را غنيمت مىشمرند، و با كمال منت از او خدمتگزارى نمايند.

4 - خوش آوازى، چرا كه حنجره خوش داوودى آب را از جريان، و پرنده را از پرواز باز مىدارد، به وسيله صداى دلنشين و خوش، دل آرزومندان مشتاق، شكار شود، اهل باطن به همنشينى و هم دمى با او مايل گردند، و با انواع گوناگون خدمت به او خدمت نمايند.

5 - صنعتگرى، كه كوچكترين صنعتگر با سعى و نيروى بازو، معاش زندگى خود را تامين كند، تا آبرويش براى تحصيل نان نرود، چنانكه خردمندان گفته اند:

اى فرزندم! هر كدام از اين صفتها(ى پنجگانه) را كه بيان كردم، در سفر موجب آرامش خاطر و زندگى خوش است، ولى كسى كه داراى هيچ يك از اين صفات نيست، سفر او بر اساس خيال باطل است و اگر در سفر بميرد، هيچ كس از او اطلاع نمى يابد.

پسر گفت: اى پدر! چگونه با سخن حكيمان فرزانه مخالفت كنيم كه گفته اند: «رزق و روزى اگر چه به قسمت است، ولى مشروط به فراهم شدن اسباب و وسايل مىباشد، و بلا گر چه مقدر شده، در عين حال بايد از ورور به درهاى نزول بلا، پرهيز و دورى نمود.»

بنابراين، من با اين قدرت و توان، مىتوانم با پيل خروشان بجنگم، و پنجه در پنجه شير ژيان بگذارم، پس اى پدر! مصلحت آن است كه سفر كنم كه بيش از اين، طاقت تهيدستى و بينوايى در وطن ندارم.

به اين ترتيب پسر پهلوان، با پدر خداحافظى كرد، و با اميد و آرزو و براى سفر حركت نمود، در حالى كه مىگفت:

او در سفر خود، همچنان مىرفت تا به كنار رودخانه اى رسيد كه از شدت موج آب آن رودخانه، تخته سنگهاى بزرگ، بر روى تخته سنگهاى بزرگ ديگر مىغلتيدند، و صداى برخورد سنگها تا يك فرسخ به گوش مىرسيد.

پهلوان مسافر، گروهى از مسافران را در آنجا ديد كه هر يك با دادن اندكى پول، در كشتى سوار شده و آماده سفر هستند، چون آن پهلوان، همراه خود پول نداشت به كشتيبان التماس كرد و زارى نمود تا او را نيز سوار كشتى كند، ولى هرچه زارى كرد. كشتيبان به او اعتنا نكرد و با نيشخند از او روى برگردانيد و گفت:

در پهلوان از طعنه كشتيبان جوشيد، همين كه خواست از او انتقام بگيرد، كشتى از آنجا رفت، پهلوان فرياد زد: اى كشتيبان، اگر به اين لباس كه پوشيده ام قناعت كنى، از دادن آن به عنوان كرايه كشتى، مضايقه ندارم، كشتيبان به طمع لباس او، كشتى را باز گردانيد.

همين كه ريش و گريبان كشتيبان به دست جوان پهلوان افتاد، او را به طرف خود كشيد، و بدون گذشت آنچه توانست او را كتك زد، رفيق كشتيبان از كشتى بيرون آمد تا از كشتيبان حمايت كند، ولى بر اثر ضربات جوان پهلوان، پا به فرار گذاشت، سرانجام چاره اى نديدند جز اينكه با مصالحه و سازش پهلوان رفتار كنند، با او آشتى كردند، چنانكه گفته اند:

كل مداراة صدقة.

هر نرمخويى همچون صدقه (بر طرف كننده بلا)است.

از پهلوان عذر خواهى كردند:

كشتيبان از جوان پهلوان، عذرخواهى كرد، و از روى ظاهر و دورويى، سر و چشمش را بوسيد، آنگاه سوار كشتى شدند، و حركت نمودند، تا اينكه كشتى به نزديك ستونى از ساختمانهاى يونان رسيد و در ميان آب ايستاد، كشتيبان خطاب به سرنشينان كشتى چنين اعلام كرد: «به كشتى نقصى رسيده است، يكى از شما كه از همه دلاورتر است، بايد بر بالاى اين ستون برود، و زمام كشتى را بگيرد و نگه دارد، تا كشتى را تعمير كنيم.»

جوان پهلوان كه به دلاورى خود مغرور و غافل بود، آزار به كشتيبان را فراموش كرد، همان گونه كه حكيمان فرزانه گفته اند:

«هر كه را رنجى به دل رسانيدى، اگر در پشت سر آن، صد گونه آسايش به او برسانى، از مجازات آن يك رنجش ايمن مباش، كه سرانجام پيكان از زخم خارج گردد، ولى آزار در دل بماند.»

جوان پهلوان، آنقدر زمام كشتى را به بازوى پرتوانش پيچيد و بر بالاى ستون رفت كه كشتيبان زمام را پاره كرد و كشتى را به حركت در آورد، آن جوان بيچاره در بالاى ستون، تنها، حيران و سرگردان ماند، يكى دو روز با اين سختى و ناراحتى شديد به سر آورد، روز سوم خواب او را فرا گرفت، و او در حال خواب به آب دريا درغلتيد، و پس از يك شبانه روز، امواج آب او را به ساحل انداخت، او هنوز نمرده بود و رمقى در جان داشت، از برگ و ريشه گياهان خورد و اندكى نيرو گرفت و سپس از آنجا سر به بيابان نهاد و همچمنان راه مىپيمود، تا اينكه تشنه و ناتوان به سر چاهى رسيد، گروهى در بيابان نزد او آمدند، اندكى پول به صاحب چاه دادند، و از آب چاه آشاميدند، آن جوان پهلوان پولى نداشت، هرچه التماس كرد تا به او آب بدهند ندادند، و به او رحم نكردند، او به آنها يورش برد تا آب را با زور از آنها را بر زمين كوبيد، ولى چون آنها چند نفر بودند، به او حمله كرده و او را محكم زدند و مجروح ساختند.

آن جوان بينوا، ناچار به دنبال كاروانى افتاد و از آنجا رفت، كاروانيان شبانگاه به محلى رسيدند كه در آنجا دزدان خطرناك بسيار بودند، جوان پهلوان ديد كاروانيان از ترس دزد، لرزه بر اندام شده اند، و خود را در معرض هلاكت مىبينند، به آنها گفت: «هيچ نباشيد كه من به تنهايى پنجاه نفر از دزدها را از پاى رد مىآورم ديگران هم با من هميارى كنند.»

كاروانيان از لاف و گزاف او، آرامش يافتند و دلشان قوى شد و از همراهى او شادمان شدند، و لازم دانستند كه آب و غذا به آن جوان پهلوان بدهند.

آن پهلوان كه بر اثر آسيبهاى راه، كوفته و ناتوان شده بود، با خوردن غذا و نوشيدن آب، جان گرفت و نيرومند شد، و سپس خوابيد.

پيرمردى جهان ديده، در ميان كاروان بود، به كاروانيان گفت: «اى ياران! من در مورد اين جوان پهلوان ناشناس كه همراه ما آمده، بيمناكم تا آنجا كه ترس من از اين شخص، بيشتر از ترس از دزدان است، چنانكه در داستانها آمده: عربى داراى مقدارى پول شده بود، شب از نگرانى و وحشت رهزنان، خوابش نمى برد، يكى از دوستانش را نزد خود آورد، تا به همراهى او، از وحشت تنهايى رهيده شود، چند شب همراه او بود، به طورى كه دوستش بر پولهاى او اطلاع يافت، آن پولها را دزديد و با خود برد و از آنجا دور شد، صبح كه شد، مردم آن عرب را گريان ديدند، از او پرسيدند: «چرا گريه مىكنى مگر پولهايت را دزد برد؟»

عرب گفت: نه به خدا، بلكه دوستم آن پولها را برد.

چه مىدانيد؟ شايد اين شخص هم كه به عنوان زيرك و تيزرو و پهلوان در ميان ما خود را جا زده، دزد باشد، تا در فرصت مناسب ياران خود را خبر كند و همه ما را تار و مار كنند، بنابراين مصلحت اين است كه اين مرد را هنگامى كه خوابيد، تنها بگذاريم و كاروان را حركت دهيم.

افراد كاروان تدبير و پيشنهاد پيرمرد را ستودند، ترس و هراس نسبت به آن پهلوان ناشناس پيدا كردند، از اين رو هنگامى كه خوابيده بود، كاروان را به حركت درآورده و رفتند.

پهلوان آنگاه كه نور خورشيد به شانه اش رسيده بود بيدار شد و فهميد كاروان رفته و او تنها در بيابان مانده است. بيچاره هر چه به جستجو پرداخت كسى را نيافت، تشنه و بينوا، خود را در خطر هلاكت يافت.

آن پهلوان مسكين و بينوا در اين حال بود كه ناگاه شاهزاده اى براى شكار از لشگرش دور شده بود و به آنجا آمد، شاهزاده وقتى كه از بيچارگى آن پهلوان با خبر شد پرسيد: كيستى و از كجا آمده اى

پهلوان همه ماجرا را براى شاهزاده تعريف كرد، دل شاهزاده به حال او سوخت، به او رحم كرد و او را به شهر و ديارش رسانيد، پهلوان نزد پدر آمد و آنچه از رنجها و سختيها كه در اين سفر پرخطر ديده بود، از ماجراى كشتى و ظلم كشتيبان و روستاييان در كنار چاه، و نيرنگ كاروانيان را براى پدر تعريف كرد.

پدر گفت: اى پسر! مگر هنگام سفر، به تو نگفتم كه: «دست دليرى و پنجه شيرى تهيدستان بر اثر نادارى بسته است.»

پهلوان گفت: اى پدر! همانا تا رنج نبرى، گنج نخواهى برد و تا جان را به خاطر نيفكنى، بر دشمن پيروز نگردى و تا دانه ها را در زمين پراكنده نسازى، خرمن به دست نياورى، آيا نمى بينى به خاطر تحمل رنج اندكى، چه مقدار راحتى و آسايش كسب كردم و بر اثر نيشى كه خوردم چقدر عسل آوردم

سنگ آسياى زيرين بى حركت است، از اين رو ناگزير بايد بار سنگين سنگ بالا و بار آسيا را تحمل نمايد، تا محصول كارش به نتيجه برسد.

پدر گفت: اى پسر! اين بار، دست اقبال به سراغت آمد و از خطر سفر، در امان ماندى، كه شاهزاده از روى اتفاق به تو رسيد، و تو را نجات داد، ولى چنين اتفاقى به ندرت رخ مىدهد، و نمى توان براساس اتفاق نادر حكم نمود، به تو هشدار مىدهم كه به طمع امور نادر، بار ديگر چنبره حرص و آز نيفتى.

چنانكه گويند: يكى از شاهان ايران انگشترى داشت كه نگينى گرانبها بر آن بود، با چند نفر ياران خاص براى تفريح و مصلاى شيراز رفت، دستور داد آن انگشترش را بر فراز گنبد عضد (304) نصب نمودند، تا هر كسى تير از درون حلقه انگشتر بگذراند، انگشتر مال او باشد.

اتفاقا چهار صد نفر از تيراندازان زبردست كه در خدمت آن شاه بودند، براى بردن آن جايزه، به طرف آن انگشتر تير افكندند ولى تير هيچ يك از آنها به هدف نرسيد. اما كودكى كه بر بام كاروان سرايى، با تير كمان خود بازى مىكرد، باد صبا تير او را از درون حلقه انگشتر رد كرد، تير او به هدف رسيد، شاه آن انگشتر را به اضافه جوايز گرانبهاى ديگر به آن كودك داد، سپس آن كودك تير و كمان خود را سوزانيد، از او پرسيدند: «چرا تير و كمانت را سوزانيدى» در پاسخ گفت: «تا رونق و شكوه و هنرنمايى نخستين، باقى بماند.» (مبادا در مورد ديگر، آن تير و كمان، خطا روند و سرشكسته گردند.)

(به اين ترتيب سعدى در نقل اين حكايت طولانى اين پند را آموخت كه نبايد بى گدار به آب زد، و نبايد رديف كارها را براساس امور تصادفى، تنظيم نمود، بلكه براى به دست آوردن پيروزى و سعادت، بايد از وسايل و امور لازم بهره گرفت، تا از

رنجها گنج برد، و از نيشها نوش، و گر نه عمر گرانمايه بر باد خواهد رفت و پوچ خواهد شد اين پند پدر بود، پسر پهلوان او نيز با آن همه رنج سفر، بر عقيده خود ثابت ماند كه سفر، به خاطر رنجها و چشيدن سرد و گرم روزگار، انسان را پخته و ورزيده مىكند، جهان ديده و با تجربه مىسازد، منافعش بيش از زيانهايش مىباشد... ولى بايد گفت: چه بهتر كه انسان با استفاده از وسايل و شرايط لازم خود را از زيانهاى سفر حفظ كند، از بهره هاى سفر حداكثر استفاده را ببرد.)