127. شهيد راه عشق

شخصى در راه عشق، دل از كف داده و دست از زندگى كشيده بود و راه وصول به معشوق و مرادش، آسيب و خطر بسيار داشت، به طورى كه ترس مرگ و هلاكت وجود داشت، زيرا معشوق همچون طعمه اى نبود كه به سادگى به دست آورد، يا پرنده اى نبود كه دامش افتد و اسير گردد.

او را نصيحت كردند كه: «از اين خيال باطل دورى كن، كه گروهى نيز به خاطر عشق و هوس تو، اسير و در زحمت مىباشند.» او در برابر نصيحت ناصحان، ناله كرد و گفت:

در جهان دوستى، رسم نيست كه بخاطر حفظ جان، دل از عشق جانان (معشوق) بردارند:

خويشان و نزديكان كه به اين عاشق دلسوخته توجه داشتند، از روى دلسوزى و مهربانى او را نصيحت كردند، سپس زنجير بر پايش نهادند، كه دست از عشق بردارد، ولى پند و بند آنها در او اثر نكرد:

معشوق اين عاشق شيفته، شاهزازاده اى بود، ماجراى عشق سوزان و دل شوريده و گفتار پرسوز او را به شاهزاده خبر دادند، شاهزاده دريافت كه خودش باعث بيچارگى عاشق شده است، سوار بر اسب شد و به سوى آن عاشق دلسوخته حركت كرد، وقتى كه عاشق از نزديك شدن مراد و معشوق با خبر شد، گريه كرد و گفت:

شاهزاده به او محبت فراوان كرد و از او دلجويى نمود و احوال او را پرسيد كه چه نام دارى و اهل كجا هستى و شغلت چيست

ولى عاشق دلسوخته بقدرى غرق در درياى محبت و عشق بود كه فرصت نفس كشيدن نداشت:

شاهزاده به او گفت: چرا با من سخن نمى گويى كه من در صف پارسايانم، بلكه غلام حلقه به گوش آنها هستم.

در اين هنگام عاشق دلسوخته به نيروى رابطه انس با محبوب، و دلجويى معشوق، از ميان امواج درياى عشق سر برآورد و گفت:

عاشق دلسوخته، پس از اين سخن نعره جانسوز بر كشيد و جان سپرد:

(آرى اگر دوست در آستان خانه دوست شهيد شود، شگفت نيست، بلكه شگفت آن است كه عاشق به ديدار يار برسد در عين حال چگونه سالم و زنده بماند؟!)(340)