144. ازدواج پيرمرد با دختر جوان

پيرمردى تعريف مىكرد: با دختر جوانى ازدواج كردم، اتاق آراسته و تميزى برايش فراهم نمودم، در خلوت با او نشستم و دل و ديده به او بستم، شبهاى دراز نخفتم، شوخيها با او نمودم و لطيفه ها برايش گفتم، تا اينكه با من مانوس گردد و دلتنگ نشود، از جمله به او مىگفتم:

بخت بلندت يارت بود كه همنشين و همدم پيرى شده اى كه پخته، تربيت يافته، جهان ديده، آرام خوى، گرم و سرد دنيا چشيده، و نيك و بد را آزموده است كه از حق همنشينى آگاه است و شرط دوستى را بجا مىآورد، دلسوز، مهربان خوش طبع و شيرين زبان است.

آرى خوشبخت شده اى كه همسر من شده اى، نه همسر جوانى خودخواه، سست راءى، تندخو، گريزپا، كه هر لحظه به دنبال هوسى است و هر دم رايى دارد، و هر شب در جايى بخوابد، و هر روز به سراغ يارى تازه رود.

(آرى از بلبلها انتظار وفادارى نداشته باش، كه هر لحظه روى گلى نشيند و سرود خوانند.)

بر خلاف پيرانى كه بر اساس عقل و كمال زندگى كنند، نه بر اساس خوى جهل و جوانى.

پيرمرد افزود: آنقدر از اين گونه گفتار، به همسر جوانم گفتم كه گمان بردم دلش با دلم پيوند خورده، و مطيع من شده است، ناگاه آهى سوزناك از رنج و اندوه خاطرش بر كشيد و گفت: «آنهمه سخنان تو در ترازوى عقل من، هم وزن يك سخنى نيست كه از قابله (381) خود شنيدم كه مىگفت:

«زن جوان را اگر تيرى در پهلو نشيند، به كه پيرى!!»

كوتاه سخن آنكه: امكان سازگارى نبود، و سرانجام بين من و او جدايى رخ داد، او پس از مدت عده طلاق، با جوانى ازدواج كرد، جوانى كه تندخو، ترشرو، تهيدست و بداخلاق بود او همواره از اين همسر جوانش ستم مىكشيد و در رنج و زحمت بود، در عين حال شكر نعمت حق مىكرد و مىگفت: «الحمد لله كه از آن عذاب اليم برهيدم و به اين نعيم مقيم (ناز و نعمت جاويد) برسيدم.» و زبان حالش اين بود: