149. توانگر بخيل

ثروتمندى بخيل، داراى يك پسر بيمار و رنجور بود، خيرخواهان به او گفتند: مصلحت آن است كه براى شفاى پسرت، ختم قرآن كنى (يكبار قرآن را از آغاز، پايان بخوانى) با قربانى كنى، و با ذبح گوسفند و يا شتر، گوشت آنها را صدقه بدهى.

ثروتمند بخيل، اندكى در فكر فرو رفت و سپس سر برداشت و گفت: «ختم قرآن ترك شده كه در دسترس ما است، بهتر از قربانى از گله اى است كه در محل دور است.»

صاحبدلى سخن او را شنيد و گفت: «او از اين رو ختم قرآن را برگزيد كه قرائت آن كار زبان است و زحمت و هزينه اى ندارد، ولى زر (طلا) به جان بسته است، و دل برداشتن از آن، دشوار خواهد بود.»