لطفا منتظر باشید ...
66. نعره شوريده دل
يك شب از آغاز تا انجام، همراه كاروانى حركت مىكردم. سحرگاه كنار جنگلى رسيديم و در آنجا خوابيديم. در اين سفر، شوريده دلى (193) همراه ما بود، نعره از دل بركشيد و سر به بيابان زد، و يك نفس به راز و نياز پرداخت. هنگامى كه روز شد، به او گفتم: «اين چه حالتى بود كه ديشب پيدا كردى»در پاسخ گفت: بلبلان را بر روى درخت و كبكها را بر روى كوه، غورباغه ها را در ميان آب، و حيوانات مختلف را در ميان جنگل ديدم، همه مىناليدند، فكر كردم كه از جوانمردى دور است كه همه در تسبيح باشند و من در خواب غفلت.
دوش مرغى به صبح مىناليد
يكى از دوستان مخلص را
گفت: باور نداشتم كه تو را
گفتم: اين شرط آدميت نيست
مرغ تسبيح گوى و من خاموش
عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش
مگر (194) آواز من رسيد بگوش
بانك مرغى چنين كند مد هوش
مرغ تسبيح گوى و من خاموش
مرغ تسبيح گوى و من خاموش
