140. عدم دلبستگى پارسا به دارايى

در ميان كاروان حج، عازم مكه بودم، پارسايى تهيدست در ميان كاروان بود، يكى از ثروتمندان عرب، صد دينار به او بخشيد، تا در صحراى منى گوسفند خريده و قربانى كند، در مسير راه رهزنان خفاجه (يكى از گروههاى دزدهاى وابسته به طايفه بنى عامر) ناگاه به كاروان حمله كردند، و همه دار و ندار كاروان را چپاول نموده و بردند، بازرگانان به گريه و زارى افتادند، و بى فايده فرياد و شيون مىزند.

ولى آن پارساى تهيدست همچنان استوار و بردبار بود و گريه و فرياد نمى كرد، از او پرسيدم مگر دارايى تو را دزد نبرد؟

در پاسخ گفت: آرى دارايى مرا نيز بردند، ولى من دلبستگى به دارايى نداشتم كه هنگام جدايى آن، آزرده خاطر گردم.

گفتم: آنچه را (در مورد دلبستگى) گفتى با وضع من نسبت به فراق دوست عزيزم هماهنگ است، از اين رو كه: در دوران جوانى با نوجوانى دوست بودم، و بقدرى پيوند دوستى ما محكم بود كه همواره بر چهره زيبايى او مىنگريستم، و اين پيوستگى مايه نشاط زندگيم بود.

ولى ناگاه دست اجل فرا رسيد و آن دوست عزيز را از ما گرفت، و به فراق او مبتلا شدم، روزها بر سر گورش مىرفتم و در سوگ فراق او مىگفتم:

پس از جدايى آن دوست عزيز، تصميم استوار گرفتم كه در باقيمانده زندگى، بساط هوس و آرزو را بچينم، و از همنشينى با افراد و شركت در مجالس، خوددارى كنم (و گوشه گيرى در حد عدم دلبستگى به چيزى را برگزينم.)