155.معلم خوش اخلاق و بد اخلاق

در سرزمين مغرب (شمال آفريقا) در مكتبخانه اى، معلمى در ديدم بسيار خشن و ترشروى و تلخ گفتار و خسيس بود، زندگى مسلمانان با ديدار او تباه مىگشت، قرائن قرآنش، دل مردم را سياه مىكرد. گروهى از پسر و دختر، به عنوان شاگرد گرفتار جفاى او بودند، نه جراءت خنده داشتند و نه مىتوانستند بگويند، گاهى سيلى بصورت زيباى يكى مىزد، و زمانى از ساق بلورين ديگرى ويشكن مىگرفت.

خلاصه اينكه: سرانجام ناشايستگى آن معلم را آشكار نمودند و او را با كتك از مكتبخانه بيرون كردند و معلم شايسته اى را به جاى او نصب نمودند.

معلم جديد مردى خوش اخلاق، نيك سيرت، بردبار و خوش برخورد بود، جز هنگام ضرورت سخن نمى گفت، با زبانش به كسى نيش نمى زد و چوبى بر سر شاگرد بلند نمى كرد.

ولى هيبت معلم از دل كودكان برفت و ديگر از معلم ترس نداشتند، و به اعتماد اينكه معلم جديد، آنها را بازخواست نمى كند و كتك نمى زند، درس نمى خواندند و به بازى گوشى پرداخته و تخته مشق خود را بر سر و كله هم مىزدند و مىشكستند، و مكتبخانه را به هرج و مرج مىكشاندند.

دو هفته بعد از اين، به مكتبخانه عبور كردم، ديدم معلم دوم را بر كنار كرده اند و همان معلم اول را بار ديگر آورده اند، براستى ناراحت شدم و تعجب كردم «ولا حول ولا قوة الا بالله» را بر زبان جارى ساختم، كه چرا بار ديگر ابليس را معلم فرشتگان كرده اند؟ پيرمردى ظريف و جهان ديده اى به من گفت: