132. آمدى، ولى حالا چرا؟

در آغاز جوانى چنانكه پيش آيد و مىدانى، به زيبارويى دل بسته بودم و عشق نهانى به او داشتم، زيرا حنجره اى خوش آوا و جمالى چون ماه چهارده داشت.

از روى اتفاق، كارى ناموزون از او ديدم، بدم آمد، پيوند با او را بريدم و دل از مهرش كندم و گفتم:

شنيدم مىرفت و مىگفت:

او به سفرى طولانى رفت، پريشانى فراق او دلم را رنجانيد و در روانم اثر تلخى گذاشت.

شكر و سپاس خدا را كه پس از مدتى بازگشت، ولى چه بازگشتى كه: حلق خوش آوايش كه گويى حنجره حضرت داوود دگرگون گشته بود، و سرمايه زيباى يوسف نماى او تباه شده و سيب چانه اش (بر اثر روييدن مو) گرد گرفته و از زيباييش كاسته بود، توقع داشت كه از او استقبال گرم كنم، ولى از او كنار كشيدم و گفتم:

(آرى دنيا در حال تغيير است، زيبايى چهره در نوجوانى، پس از مدتى با روييدن موى صورت، تغيير مىيابد، و چون مورچگان سياه در كنار هم، صفحه سفيد چهره را سياه مىسازد.)