54- و من كلام له عليه السلام و قد استبطأ اصحابه اذنه لهم فى القتال بصفّين: - نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

54- و من كلام له عليه السلام و قد استبطأ اصحابه اذنه لهم فى القتال بصفّين:

أمّا قولكم: أكلّ ذلك كراهية الموت فو اللّه ما أبالي، دخلت إلى الموت أو خرج الموت إليّ. (1) و أمّا قولكم شكّا في أهل الشّام فو اللّه ما دفعت الحرب يوما إلّا و أنا أطمع أن تلحق بي طائفة فتهتدي بي، فتعشو إلى ضوئي، فهو أحبّ إليّ من أن أقتلها على ضلالتهم، و إن كانت تبوء بآثامها. (2) 54- [و از سخنان آن حضرت (عليه السلام) است‏] و بدرستى كه گرانى كردند [و دير شمردند] اصحاب او دستورى او مر ايشان را در كار زار كردن به صفّين امّا گفتار شما: اى همه اين درنگى و توقّف براى كراهت مرگ است به حقّ [خدا] كه باك ندارم من كه در روم وا مرگ يا بيرون رود مرگ به من. (1) و امّا گفتار شما: [مرا] شك [است‏] در [قتال‏] اهل شام به حقّ خدا كه باز نداشتم حرب را روزى مگر و حال آنكه من طمع مى‏دارم كه فرا رسند به من طايفه‏[اى‏] از مردم، پس راه يابند به من، و نظر كنند وا روشنى [راه‏] من، پس آن دوستر است به من از آن كه بكشم او را بر گمراهى و اگر چه باز گردد به گناهان خود. (2)