143- و من خطبة له عليه السلام فى الاستسقاء - نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

منعما عليهم: ما أجود يده و هو عن ذات اللّه بخيل (1) فمن آتاه اللّه مالا فليصل به القرابة، و ليحسن منه الضّيافة، و ليفكّ به الأسير و العاني، و ليعط منه الفقير و الغارم، و ليصبّر نفسه على الحقوق و النّوائب، ابتغاء الثّواب، فإنّ فوزا بهذه الخصال شرف مكارم الدّنيا، و درك فضائل الآخرة. (2)

143- و من خطبة له عليه السلام فى الاستسقاء

ألا و إنّ الأرض الّتي تحملكم، و السّماء الّتي تظلّكم، مطيعتان لربّكم، و ما أصبحتا تجودان لكم ببركتهما توجّعا لكم، و لا او، و [حال آنكه‏] او از طاعت و رضاء خدا بخيل باشد (1) پس هر كه را بداد او را خدا مال، بايد كه پيوندد به آن خويشان را، و خوب گرداند از او مهمانى، و خلاص دهد به آن مال اسير را و دستگير كرده را، و بدهد از آن درويش [را]، و مروا [م‏] برآمده را، و با صبر دارد نفس خود را بر حق‏ها گزاردن و [بر دفع كردن‏] حوادث‏ها براى جستن ثواب، پس بدرستى كه فيروزى به اين خصلت‏ها بزرگى بزرگى‏هاى دنيا [است‏]، و يافتن فضيلت‏ها[ى‏] آخرتى. (2) 143- [و از خطبه‏هاى آن حضرت است‏] [در طلب كردن باران‏] بدان بدرستى كه زمين آنك بر مى‏دارد شما را، و آسمان آنك سايه مى‏كند شما را، مطيع‏اند ايشان مر خداى شما را، و نگشتند كه سخاوت كنند مر شما را به بركت ايشان به‏