34- و من خطبة له عليه السلام فى استنفار الناس الى اهل الشّام:
أفّ لكم لقد سئمت عتابكم أرضيتم بالحياة الدّنيا من الآخرة عوضا و بالذّلّ من العزّ خلفا (1) إذا دعوتكم إلى جهاد عدوّكم دارت أعينكم، كأنّكم من الموت في غمرة، و من الذّهول في سكرة. (2) يرتج عليكم حواري فتعمهون، و كأنّ قلوبكم مألوسة، فأنتم لا تعقلون. ما أنتم لي بثقة سجيس اللّيالي، 34- [و از خطبههاى آن حضرت (عليه السلام) است] در رميدن و دور شدن مردمان وا غزو اهل شام افّ باد مر شما را بدرستى كه تنگ دل شدم خشم شما را. اى راضى شديد شما به زندگانى دنيا از آخرت عوض [باشد]، و [راضى شديد] به مذلّت و حقارت [كه] از عزّت خلفى [باشد] (1) چون بخوانم شما را وا جهاد دشمن شما، بگردد چشمهاى شما، گويى كه شما از [شدّت] مرگ در [گردابى] سخت [افتاده]ايد، و از غافل شدن [و بيهوشى] در سختى جان كندن. (2) در بندند بر شما جواب و سخن مرا پس سرگشته مىشويد، پس گويى كه دلهاى شما را ديوانگى گرفته، پس شما در نمىيابيد، نيستيد شما مرا استوار در روزگار بگرديدن شبها، نيستيد شما ركنى كه ميل كنند و جاى گيرند