11- و من كلام له عليه السلام لابنه محمد بن الحنفية لمّا اعطاه الرّاية يوم الجمل:
تزول الجبال و لا تزل عضّ على ناجذك. أعر اللّه جمجمتك.تد في الأرض قدمك. إرم ببصرك أقصى القوم، غضّ بصرك، و اعلم أنّ النّصر من عند اللّه سبحانه.
12- و من كلام له عليه السلام
لمّا اظفره اللّه سبحانه باصحاب الجمل، و قد قال له بعض اصحابه: وددت أن أخى فلانا كان شاهدنا ليرى ما نصرك الله به على اعدائك فقال عليه السّلام: أهوى أخيك معنا قال: نعم. قال: فقد شهدنا، و اللّه لقد شهدنا في عسكرنا هذا قوم في أصلاب الرّجال 11- [و از كلام آن حضرت (عليه السلام) است كه به پسر خود محمد بن حنفيّة گفته] آن گاه كه بداد او را رايت روز جنگ جمل بايد كه زايل شود كوهها و زايل نشوى تو، به دندان گير بر دندان خرد، عاريت ده خدا را كاسه سر خود را، ثابت دارد در زمين قدم خود را، بينداز چشم خود را [بر] دورترين قوم، فرو گير چشم خود را، و بدان بدرستى كه يارى از نزد خداست تعالى و تقدّس.12- [و از سخنان آن حضرت (عليه السلام) است] آن گاه كه ظفر داد او را خداى- كه منزّه است- به اصحاب جمل، و بدرستى كه گفت مر او را بعضى از ياران او عليه السّلام: دوست داشتم بدرستى كه برادر من فلانى بودى كه حاضر بودى با ما، تا بديدى چه نصرت كرد ترا خداى به آن بر دشمنان تو [پس گفت آن حضرت]: اى دوستى برادر تو و اما است گفت: بلى. گفت: بدرستى كه [او] حاضر بود با ما، و به حقّ خدا و بدرستى كه حاضر بود با ما در لشكر ما اين، گروهى كه
لطفا منتظر باشید ...
