نهج البلاغه با ترجمه فارسی قرن 5 و 6 جلد 1

تؤفكون» أم أين تصرفون أم بما ذا تغترّون (40) و إنّما حظّ أحدكم من الأرض، ذات الطّول و العرض، قيد قدّه، منعفرا على خدّه (41) الآن عباد اللّه و الخناق مهمل، و الرّوح مرسل، في فينة الإرشاد، و راحة الأجساد، و مهل البقيّة، و أنف المشيّة، و إنظار التّوبة، و انفساح الحوبة، قبل الضّنك و المضيق، و الرّوع و الزّهوق، و قبل قدوم الغائب المنتظر و أخذة العزيز المقتدر. (42) و في الخبر: أنه عليه [السلام‏] لما خطب بهذه الخطبة اقشعرت لها الجلود، و بكت العيون، بازگشتن، يا نه پس از كجا بگردانند شما را از حق، يا كجا باز گردانند شما ر[ا]، يا به چه فريفته مى‏شويد (40) و بدرستى كه بهره يكى از شما از زمينى كه خداوند درازى و پهنايى است مقدار قامت اوست، يعنى گور او، به خاكى [كه‏] دوسيده بر رخ او. (41) اكنون اى بندگان خدا وقت عمل [است، و مرگ‏] كام بند و گلو بند گذاشته است، و روح رها كرده، در وقت راه راستيد، و راحت تن‏ها، و مهلت بقيّه عمر، و ابتداء هنگام خواست خودايد، و مهلت دادن تو به، [و] فراخ بودن [در] بازگشت [از گناه‏] پيش از تنگى و جاى تنگ، و ترس و باطل شدن، و پيش از رسيدن غايب انتظار برده [، يعنى موت‏]، و [پيش از] گرفتن [خداى‏] با عزّت توانا. (42) [و در خبر وارد شده است كه آن حضرت عليه السلام‏] آن گاه كه خطبه كرد به اين خطبه بر افراشته شد او را